NE/Prabhupada 0364 - घर फर्कन, भगवद्-धाम फर्कनका लागि योग्य बन्न त्यति सजिलो छैन
Lecture on SB 5.5.23 -- Vrndavana, November 10, 1976
जबसम्म हामीले तमोगुण र रजोगुणमाथि जित प्राप्त गर्न सक्दैनौं, हामी खुसी हुन सक्दैनौं | यो सम्भव छैन | ततो राजस्-तमो-भावा: | राजस तमो-भावा: भनेको काम र लोभ | र जबसम्म मसँग कामवासना हुन्छ, र जबसम्म मसँग धेरै-धेरै सङ्कलन गर्ने लोभ हुन्छ, इन्द्रियहरु धेरै-धेरै भोग गर्ने....त्यो लोभ हो | हामी न्युनतम स्तरमा पनि सन्तुष्ट हुनुपर्छ | आहार-निद्रा-भय-मैथुनमं च सामान्यम एतत पशुभिर नराणाम | आहार भनेको खानु हो | आहार, निद्रा, सुत्नु र डराउनु, र इन्द्रियतृप्ति | यी आवश्यक छन्, तर यिनीहरुलाई बढाउने होइन घटाउनुपर्छ | जस्तै, एउटा मानिस रोगि हुँदा उसले चाहेको अनुसार खानु हुँदैन | ऊ रोगी भएकाले, चिकित्सकले सल्लाह दिन्छन् कि " तिमी थोरै जौको पानी वा ग्लूकोज खाऊ , यदि तिमी निको हुन चाहन्छौ भने ठोस खानेकुरा नखाऊ |" त्यसैगरी, यो शरीर भएसम्म मात्र यी कुराहरु आवश्यक हुन्छन् | अहार-निद्रा-भय-मैथुन् | तर यसलाई घटाउन जरुरि छ, बढाउनु हुँदैन | तब त्यो मनुष्य सभ्यता हुन्छ | जस्तै वृन्दावनका गोस्वामीहरु | उहाँहरु यहाँ अहार-निद्रा-भय-मैथुन् बढाउन आउनुभएको थिएन | होइन | | उहाँहरु यहाँ घटाउन आउनुभएको थियो | निद्राहार-विहारकादि-विज्तौ | यो जरुरि छ | यो नै वृन्दावन-वासीको गुण हो, केवल आहार-निद्रा-भय-मैथुन् बढाउनका लागि वृन्दवानमा बस्ने होइन | त्यो वृन्दावन वास हैन | वृन्दावनमा त बाँदरहरु पनि बसिरहेका छन्, कुकुरहरु पनि छन्, सुँगुरहरु पनि छन् | तर उनीहरुलाई आहार-निद्रा-भय-मैथुन् कसरि घटाउने भन्ने बारेमा केहि थाहा छैन | तिमीले बाँदरहरु देखेका छौ | तिनीहरु पनि वृन्दावनमा छन् | तर तिमीले तीन दर्जन बाँदरनीहरु एउटा भाले बाँदरको पछि लागिरहेको देख्न सक्छौ | त्यो वृन्दावन-वास होइन | आहार-निद्रा | यसको अर्थ यो हो कि ब्राम्हण संस्कृति वा शमो-दमो निकै आवश्यक हुन्छ | यो अावश्यक हुन्छ | यो ब्राह्मण संस्कृति हो | दुर्भाग्यवश वर्तमान सभ्यता उनीहरु घटाउनका लागि प्रयास गर्दैनन् | उनीहरुले केवल वृद्धि गरिरहेका छन् | पश्चिमी सभ्यता भनेको इन्द्रियतृप्ति बढाउनका लागि हो, " यन्त्र, यन्त्र, यन्त्र |" तर ब्राह्मण संस्कृति भनेको शमो दमो तितिक्ष हो | तितिक्ष भनेको केहि कुराको कमीले मैले दुःख पाउँछु | दुःख पाउनका लागि अभ्यास गर्नुपर्छ | त्यसलाई तपस्या भनिन्छ | तपसा ब्रह्मचर्येण (श्री भा ६|१|१३) | तपस्या ब्रहाचर्यबाट सुरु हुन्छ | हामी यौन जीवन वा इन्द्रियतृप्तिमा अनुभवी छौं | तपस्या भनेको सबभन्दा पहिले यसलाई रोक्नुपर्छ | तपसा ब्रह्मचर्येण (श्री भा ६|१|१३) | यस्तो अभ्यास गर्नुपर्छ | त्यसैले घर फर्कन, भगवद्-धाम फर्कनका लागि योग्य बन्न त्यति सजिलो छैन | यो त्यति सजिलोसँग हुँदैन......हामीले आफ्नो भौतिक जीवन लगभग शुन्य बनाउनुपर्छ | लगभग शुन्य होइनन - पूर्णतः शुन्य | अन्याभिलाषिता-शून्यम् ( भ र सि १|१|११) | यस्तो अभ्यास आवश्यक हुन्छ | तसर्थ हाम्रा कृष्ण भावनामृत अभियान यस शमो दमो तितिक्षको अभ्यास गर्नका लागि खोलिएको छ | हामी हेर्न चाहन्छौं कि मानिस कतिसम्म शमो दमो तितिक्षको आभ्यास गर्न योग्य छ | कोहि नयाँ युवा आउँछ, र जब उसलाई केहि कार्य दिइन्छ, त्यो इन्द्रियतृप्तिका लागि त्यति राम्रो नभएकाले ऊ छाडेर जान्छ | यसको अर्थ यो हो कि उनीहरु तयार छन् | उनीहरु छाडेर जानु नै राम्रो हुन्छ | बंगालमा भनिन्छ, दुष्ट गोरुते शुन्य गोअलोअ: "यदि गाईले दुःख दिन्छ भने गोठलाई खाली राख्नु नै राम्रो हुनेछ | गाई नपाले पनि हुन्छ |" यस कृष्णभावनामृत अभियानले स्तरोन्नति गरिरहेको छ, पशु स्तरका मानिसहरुलाई ब्राह्मणको स्तरसम्म लैजानका लागि | त्यसैले ब्राह्मण दिक्षाको समयमा जनई धारण गराइन्छ, " उसले अब शमो दमो तितिक्ष आर्जवको अभ्यास गर्दैछ, र उसले कृष्णलाई बुझेको छ, कृष्णसँग आफ्नो सम्बन्ध बुझेर कृष्णको सन्तुष्टिको लागि कसरि कार्य गर्ने भनेर बुझेको छ |" यी ब्राह्मणका योग्यताहरु हुन्छ | यदि कोहि यस स्तरमा उक्लिएको छ भने उक्त स्तरलाई सत्त्व गुण भनिन्छ |