NE/Prabhupada 0843 - जीवनको सुरुवातमा नै गल्ति छ । तिनीहरु शरीरलाई नै आत्मा ठान्दछन्
761215 - Lecture BG 16.07 - Hyderabad
त्यसकारण, आजभोलिका जनताहरू आसुरी प्रवृत्तिका छन्; तिनीहरू आफ्नो गन्तव्यमा पुग्ने मार्ग चिन्दैनन् । तिनीहरू भन्दछन् कि यो स्वार्थ हो तर यी बदमाशहरू जान्दैनन् कि आत्माको स्वार्थ भनेको के हो, किनभने तिनीहरूको जीवनको सुरुवात नै गलत ढंगले भएको छ । तिनीहरू आफ्नो शरीरलाई नै आत्मा ठान्दछन् । यस्तो अवस्थामा तिनीहरू कसरी आफ्नो आत्माको स्वार्थलाई जान्दछन् ? तिनीहरूको आधारभूत सिद्धान्त नै गलत छ । देहात्म–बुद्धि । कुकुर र बिरालोले पनि आफूलाई शरीर ठान्दछन् । र असुरहरू पनि त्यही ठान्दछन् । तिनीहरू आत्माको बारेमा जान्दैनन् न त तिनीहरू जान्ने चेष्टा नै गर्दछन् । देहिनोऽस्मिन् यथा देहे (भगवद्गीता २।१३) । यो शरीरभित्र जीवात्मा रहेको छ । तिनीहरू यो बुझ्न सक्दैनन् । त्यसकारण, तिनीहरूको आत्माको स्वार्थ नै गलत छ । वास्तविक स्वार्थ भनेको “म आत्मा हुँ । म भगवान्को पुत्र हुँ । मेरा पिता अत्यन्त, अत्यन्त धनी तथा वैभवशाली हुनुहुन्छ । मैले मेरा पिताको संगतलाई त्यागेको कारणले म अहिले कष्ट भोगिरहेको छु ।” नत्र कष्टको कुनै प्रश्न नै उठ्ने थिएन । हामीले यसको अनुभव प्राप्त गरेका छौँ । एउटा अत्यन्त धनी मानिसको पुत्रले किन कष्ट भोगिरहनुपर्छ र ? त्यसकारण, यहाँ कृष्ण भन्नुहुन्छ कि अहं बीजप्रदः पिता (भगवद्गीता १४।४)ः “म सम्पूर्ण प्राणीहरूको बीजदाता पिता हुँ ।” त्यसोभए....भगवान् भनेको षड्–ऐश्वर्यपूर्णः अर्थात् छ प्रकारका ऐश्वर्यले सम्पन्न व्यक्ति हुनुहुन्छ । उहाँ परिपूर्ण हुनुहुन्छ । उहाँ सम्पूर्ण लोकहरूका स्वामी हुनुहुन्छ, भोक्तारं यज्ञतपसां सर्वलोकमहेश्वरम् (भगवद्गीता ५।२९) । त्यसकारण, यदि म सम्पूर्ण लोकहरूका स्वामीको पुत्र हुँ भने, मैले कष्ट भोगिरहनुपर्ने प्रश्न नै उठ्दैन । त्यसकारण, आत्माको स्वार्थको आधारभूत सिद्धान्त नै हराएको छ । त्यसकारण, यो कृष्णभावनामृत अभियानको उद्देश्य नै तिनीहरूको चेतनालाई पुर्नजागृत गर्नु हो कि “तिमी यो शरीर होइनौ । तिमी आत्मा हौ । तिमी भगवान्का अंश हौ । तिमी किन कष्ट भोगिरहेका छौ ? त्यसकारण, तपाईं कृष्णभावनामृतलाई अपनाउनुहोस् र केवल कृष्णभावनामृतलाई अपनाएमा तपाईं भगवद्धाम फर्कनुहुनेछ र त्यसपछि तपाई. सुखी बन्नुहुनेछ ।” कृष्णले यसको पुष्टि गर्नुभएको छ । दुःखालयं अशाश्वतं नाप्नुवन्ति महात्मानः संसिद्धिं परमां गताः, मामुपेत्य (भगवद्गीता ८।१५)ः “यदि कोही मकहाँ आउँदछ भने,” मामुपेत्य, “ऊ मकहाँ आउँदछ भने ऊ यो भौतिक संसारमा पुनः फर्केर आउँदैन जुन दुःखालयमशाश्वतम् (भगवद्गीता ८।१५) छ ।” यो स्थान (भौतिक संसार) दुःखमय स्थान हो । तिनीहरू आफ्नो आत्माको स्वार्थलाई जान्दैनन्, त्यसकारण, यो दुःखमय स्थानलाई तिनीहरू सुखमय स्थान भनेर स्वीकार गरिरहेका छन् । तर वास्तवमा यो दुःखमय स्थान हो । तपाईं किन आफ्नो शरीरलाई ढाकिरहनुभएको छ ? शरीर नै सम्पूर्ण दुःखकष्टहरूको कारण हो । जस्तै, वायुमण्डलको सम्पर्कमा आउनेबित्तिकै म चिसो भएको अनुभव गर्दछु । त्यसकारण, मैले आफ्नो शरीरलाई ढाक्नुपर्दछ । दुःख निवारण गर्ने यो एउटा उपाय हो । हामी दुःखकष्ट भोगिरहेका छौँ तर हामी ती दुःखकष्टहरूलाई निवारण गर्ने प्रयास गरिरहेका छौँ । त्यसैगरी, ग्रीष्म ऋतुमा पनि दुःखकष्ट भोग्नुपर्दछ । त्यति बेला हामी आफ्नो शरीरलाई यसरी ढाक्न चाहँदैनौँ; हामी विद्युतीय पंखा चाहन्छौँ । त्यसकारण, संसारमा जहिले पनि दुःखकष्ट भइरहन्छ । गर्मी मौसममा होस् अथवा जाडो मौमसम होस्, दुःखकष्ट भोग्नैपर्दछ । तर हामी यो कुरा बुझ्न सक्दैनौँ । यो हाम्रो आसुरी स्वभावको कारणले भएको हो । त्यसकारण, हामी प्रश्न गर्दैनौँ । गर्मी मौसममा र जाडो मौसममा.... गर्मी मौसममा हामी चिसो मन पराउँदछौँ, र जाडो मौसममा हामी न्यानो मन पराउँदछौँ । अतः यी दुई वस्तुहरू रहिरहन्छन् । कहिलेकाहीँ न्यानोपन पनि दुःखको कारण बन्दछ; कहिलेकाहीँ यही चिसो पनि दुःखको कारण बन्दछ । त्यसोभए, सुख कहाँँ छ त ? हामी केवल लालसा गर्दछौँ “यदि अहिले न्यानो भइदिएको भए....”। तर न्यानोपन पनि दुःखको कारण हो । त्यसकारण, कृष्ण भन्नुहुन्छ “यी दुःखकष्टहरूको चिन्ता नगर । यो आउँछ र जान्छ । तिमी कुनै वस्तुलाई गर्मी मौसममा अत्यन्त आनन्ददायी ठान्दछौ । तर त्यही वस्तु जाडो मौसममा आनन्ददायी हुँदैन । अतः सुख र दुःख आउने–जाने गरिरहनेछन् । यी तथाकथित सुख र दुःखको चिन्ता नगर । आफ्नो दायित्व पूरा गर अर्थात् कृष्णभावनाभावित बन ।”