ES/690413 - Clase SB 11.03.21 e Iniciaciones - Nueva York

His Divine Grace A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda



690413SB-Nueva York, 13 abril 1969 - 162:52 minutos



Prabhupāda: Comiencen. (kīrtana)

vande 'haṁ śrī-guroḥ śrī-yuta-pada-kamalaṁ śrī-gurūn vaiṣṇavāṁś ca
śrī-rūpaṁ sāgrajātaṁ saha-gaṇa-raghunāthānvitaṁ taṁ sa-jīvam
sādvaitaṁ sāvadhūtaṁ parijana-sahitaṁ kṛṣṇa-caitanya-devaṁ
śrī-rādhā-kṛṣṇa-pādān saha-gaṇa-lalitā-śrī-viśākhānvitāṁś ca
nama oṁ viṣṇu-pādāya kṛṣṇa-preṣṭhāya bhū-tale
śrīmate bhaktisiddhānta-sarasvatīti nāmine
śrī-vārṣabhānavī-devī-dayitāya kṛpābdhaye
kṛṣṇa-sambandha-vijñāna-dāyine prabhave namaḥ
mādhuryojjvala-premāḍhya-śrī-rūpānuga-bhaktida-
śrī-gaura-karuṇā-śakti-vigrahāya namo 'stu te
namas te gaura-vāṇī-śrī-mūrtaye dīna-tāriṇe
rūpānuga-viruddhāpasiddhānta-dhvānta-hāriṇe
namo gaura-kiśorāya sākṣād-vairāgya-mūrtaye
vipralambha-rasāmbhodhe pādāmbujāya te namaḥ
namo bhaktivinodāya sac-cid-ānanda-nāmine
gaura-śakti-svarūpāya rūpānuga-varāya te
gaurāvirbhāva-bhūmes tvaṁ nirdeṣṭā saj-jana-priyaḥ
vaiṣṇava-sārvabhaumaḥ śrī-jagannāthāya te namaḥ
vāñchā-kalpatarubhyaś ca kṛpā-sindhubhya eva ca
patitānāṁ pāvenebhyo vaiṣṇavebhyo namo namaḥ
namo mahā-vadānyāya kṛṣṇa-prema-pradāya te
kṛṣṇāya kṛṣṇa-caitanya-nāmne gaura-tviṣe namaḥ
pañca-tattvātmakaṁ kṛṣṇaṁ bhakta-rūpa-svarūpakam
bhaktāvatāraṁ bhaktākhyaṁ namāmi bhakta-śaktikam
he kṛṣṇa karuṇā-sindho dīna-bandho jagat-pate
gopeśa gopikā-kānta rādhā-kānta namo 'stu te
tapta-kāñcana-gaurāṅgi rādhe vṛndāvaneśvari
vṛṣabhānu-sute devi praṇamāmi hari-priye
śrī-kṛṣṇa-caitanya prabhu-nityānanda
śrī-advaita gadādhara śrīvāsādi-gaura-bhakta vṛnda
hare kṛṣṇa hare kṛṣṇa kṛṣṇa kṛṣṇa hare hare
hare rāma hare rāma rāma rāma hare hare

(prema-dhvani) Todas las glorias a los devotos reunidos. Todas las glorias a los devotos reunidos. Todas las glorias a los devotos reunidos. Muchas gracias

Hare Kṛṣṇa. ¿Hum?

tasmād guruṁ prapadyeta
jijñāsuḥ śreya uttamam
śābde pare ca niṣṇātaṁ
brahmaṇy upaśamāśrayam
(SB 11.3.21)

Toda la instrucción Védica es solo para liberar a toda la humanidad que sufre de las tres miserias de la existencia material. Ese es el objetivo de la civilización Védica. Eso significa que esta forma de vida humana está destinada a terminar con todo tipo de problemas. Ese debe ser el esfuerzo del ser humano. En realidad, lo están haciendo. Todo el mundo está tratando de minimizar las miserias de la vida y obtener la felicidad de la vida. Ese es el ímpetu de todas las actividades. Pero desafortunadamente, no saben cómo hacerlo.

Lo primero es que uno debe comprender muy bien la posición de la existencia material. Sanātana Gosvāmī, que se acercó al Señor Caitanya, se presentó así: “Mi querido Señor, la gente en general, habla de mí que soy un hombre muy culto”, grāmya vyavahāre kaha paṇḍita (CC Madhya 20.100), “soy un hombre muy culto. Pero en realidad, cuando pienso en mí mismo, en qué clase de hombre erudito soy, no sé lo que soy”. Este tipo de avance en el conocimiento, para simplemente obtener comodidades materiales, sin saber sobre uno mismo: “¿Qué soy?”, son simplemente una labor inútil. Uno debe tratar de entender lo que es.

Ese es también el comienzo del Vedānta-sūtra. Athāto brahma jijñāsā: uno debe ser inquisitivo para entender sobre sí mismo, Brahman, o el Brahman Supremo. Esa es la verdadera necesidad de esta forma de vida humana. Los animales no pueden preguntarse sobre sí mismos o sobre el Supremo. Pero un ser humano puede inquirir que: "Quiero ser feliz, pero las miserias vienen sobre mí una tras otra".

Al menos, uno debe saber cuáles son las miserias. Las miserias son de tres tipos. No se trata de una religión u otra. La condición miserable de la vida es para todos, ya sea hindú o musulmán o cristiano o judío. No importa. Cualquiera que haya aceptado este cuerpo material tiene que pasar por la miserable condición de la existencia material. Eso es un hecho.

Y ¿cuáles son las condiciones miserables? Hay tres tipos: adhyātmika, adhibhautika, adhidaivika. Adhyātmika significa que pertenece al cuerpo, a la mente. Todo el mundo tiene la experiencia de que: “Hoy no me siento bien debido a alguna enfermedad de mi cuerpo o alguna perturbación mental”. Esto se llama adhyātmika. Y hay otras miserias, infligidas por otras entidades vivientes: mis enemigos, algún animal, algún mosquito o algún bicho.

Hay tantas entidades vivientes que también intentan darme problemas. Esto se llama adhibhautika. Y hay otro tipo de miseria, que se llama adhidaivika. Estas son perturbaciones naturales —frío severo, calor severo, alguna hambruna, algún terremoto, algún desastre, algunos huracanes. Hay tantas cosas, perturbaciones naturales.

En cualquiera de estos tres tipos de condición miserable estamos. Pero aquellos que son tontos, no lo ven. Bajo la ilusión de māyā piensan: "Oh, somos muy felices". Esto se llama māyā. Uno no es feliz, pero está pensando: "Soy feliz". Y están tratando de ser felices de muchas otras maneras.

Pero esa no es la forma de buscar la felicidad. Si realmente quieren ser felices, entonces tienen que indagar sobre su posición constitucional: "¿Qué soy?". Eso es la meditación, saber. Sólo tienen que pensar sobre sí mismos: "¿Si soy este cuerpo?". Si piensan que... supongan que piensas sobre su... meditan sobre su dedo. Llegarán a la conclusión de que: "No soy este dedo, es mi dedo, no soy este dedo".

Porque si se cortan el dedo, no estoy muerto, por lo tanto no soy el dedo. Es muy fácil de entender. Mediten en cada parte de su cuerpo, llegarán a la conclusión, si están cuerdos de que: “Yo no soy este cuerpo. Es mi cuerpo. No soy este vestido. Es mi vestido”. Esa es la conclusión.

Entonces, ¿qué soy? En este momento me estoy identificando con este cuerpo, con este vestido. (niño perturbando) Eso es una ilusión. Yasyātma-buddhiḥ kuṇape tri-dhātuke (SB 10.84.13).

El Bhāgavata dice que cualquiera que se identifique con este cuerpo, es un asno. Ni siquiera es un ser humano. En realidad es así, porque yo no soy este cuerpo. Y el comienzo del Bhagavad-gītā es con esta proposición, que no no son este cuerpo. Dehino 'smin yathā dehe kaumāraṁ yauvanaṁ jarā (BG 2.13).

El cuerpo crece porque yo estoy sentado dentro de este cuerpo. Un niño crece mientras el alma esté allí. Si un niño nace con un cuerpo muerto, no crece. Eso significa que el alma no está allí. A eso se le llama muerto. Este conocimiento preliminar uno tiene que aprenderlo. Eso se llama brahma-jijñāsā. El Bhagavad-gītā comienza a partir de este punto: "Yo no soy este cuerpo".

Esto es... la función de la actividad humana es conocerse a sí mismo, lo que es, y luego comenzar su trabajo. Y si trabaja simplemente como un animal, comiendo, durmiendo, apareándose y defendiéndose... estas son actividades animales. Si simplemente se esfuerza por comer todo el día y la noche, y si se satisface con lo que quiera comer, y piensa que: "Mi misión de vida está terminada, ahora mi vientre está lleno de alimentos", eso no es civilización humana.

Pero en esta época la gente se degrada tanto que al final del día, si puede tener la barriga llena, dice: “Oh, ya estoy satisfecho. Igual que un animal. O: “Si puedo dormir en un bonito apartamento, oh, soy muy feliz”. O: "Si puedo aparearme con un bello sexo opuesto, oh, soy feliz”. Esto es la felicidad animal. La verdadera felicidad humana no consiste simplemente en satisfacer las demandas corporales. Eso se llama brahma-jijñāsā. "Athāto brahma jijñāsā".

Ahora, dónde preguntar sobre este Brahman, sobre uno mismo, esa es la siguiente pregunta. Al igual que si quieren aprender algo sobre la ciencia médica, tienen que acercarse a algún médico o tienen que ingresar en alguna escuela o universidad de medicina. O si quieren aprender sobre ingeniería tienen que buscar a alguien que sepa de ingeniería o tecnología.

Esa es la forma de educarse —tantas universidades y departamentos de conocimiento que enseñan diferentes departamentos de conocimiento. Del mismo modo, si quieren aprender sobre sí mismos, Brahman, entonces tienen que buscar a algún maestro que pueda enseñarles sobre sí mismos. Esto es sentido común. Este es sentido común.

Toda la literatura védica dice que para aprender esa ciencia trascendental sobre ustedes mismos o sobre Dios, entonces tad vijñānārthaṁ sa gurum evābhigacchet (MU 1.2.12).

Para aprender esa ciencia, no inventen. Pero de manera científica, si quieren aprender... tad vijñānārthaṁ sa gurum eva... gurum eva abhigacchet. Guru significa maestro espiritual; eva, eva significa seguro. No es que si alguien piensa: "Oh, puedo aprender sobre mí mismo sin acercarme a ningún maestro espiritual". Eso es un error.

En realidad eva, eva significa seguro. Uno debe. Y este verbo gacchet se usa en este sentido, "debe". "Gacchet", "debe ir", "debe acercarse". Ese es el mandato de los "Vedas". Del mismo modo, el mandato del Śrīmad-Bhāgavatam es también tasmād guruṁ prapadyeta jijñāsuḥ śreya uttamam (SB 11.3.21).

Ahora, para acercarse a un maestro espiritual auténtico, uno debe estar muy disgustado con esta forma de vida material. Esa es una muy buena calificación. A menos que uno esté disgustado con esta forma de vida materialista, que realmente en esta forma de vida materialista no hay felicidad... esta proposición debe ser convencida por uno, que debe saber ciertamente que: “En la forma de vida material no puedo llegar a ser feliz". Esta es la primera condición. "Tasmād". Tasmād significa "por lo tanto”.

Del mismo modo, en el Vedānta-sūtra también, atha... ataḥ brahma-jijñāsā. Cuando nos hartamos, estamos asqueados del modo de vida materialista, la indagación natural es entonces: "¿Qué es lo siguiente?". Ese "siguiente", para entender ese "siguiente", el Vedānta-sūtra dice, el conocimiento védico dice que: tasmād gurum evābhigacchet. Tasmād guruṁ prapadyeta. Por lo tanto, uno debe buscar un maestro espiritual auténtico y aprender allí. Ese es el mandato védico.

Por lo tanto, el que está realmente convencido de que: “El modo de vida materialista no puede hacerme feliz”, su deber es buscar un maestro espiritual auténtico para ser iluminado en la ciencia trascendental de la comprensión de uno mismo y de lo que es Dios. Hay cinco verdades elementales. La entidad viviente... todos somos entidades vivientes, gatos y perros o animales.

Hay 8.400.000 diferentes tipos de... según los diferentes tipos de cuerpos. La entidad viviente es una, alma espiritual, pero según su cuerpo está reclamando. Al igual que tienen un cuerpo estadounidense, están reclamando que: "Soy estadounidense". Yo tengo un cuerpo hindú y digo: “Soy hindú”. Esto es por designación corporal. Del mismo modo, un gato tiene un cuerpo de gato; está pensando: “Soy un gato”. Un perro tiene cuerpo de perro; está pensando que: “Soy perro”.

Hay 8.400.000 especies de vida. Ellos afirman: “Yo soy esto y aquello“. En realidad, es alma espiritual. Es un alma espiritual y un eterno servidor del Señor Supremo. Esa es su posición constitucional, pero lo ha olvidado. De una manera u otra, no lo sabe. Y para invocar ese conocimiento original, que se llama conciencia de Kṛṣṇa, uno debe acercarse a un maestro espiritual auténtico. Ese es el camino. Tasmād guruṁ prapadyeta jijñāsuḥ śreya uttamam (SB 11.3.21).

¿Por qué uno debe acercarse a un maestro espiritual a menos que uno sea inquisitivo para entender si hay algo más allá de este mundo material? De lo contrario no hay necesidad de buscar un maestro espiritual. Un maestro espiritual no debe ser buscado para satisfacer la gratificación de los sentidos. No.

Uno debe estar muy ansioso por comprender, por conocer la ciencia del Brahman, que está más allá de esta existencia material, y entonces debe buscar muy seriamente un maestro espiritual. Tasmād guruṁ prapadyeta jijñāsuḥ. Jijñāsuḥ significa inquisitivo. ¿Qué tipo de curiosidad? No es que seamos inquisitivos sobre la política o la economía o algún resultado de fútbol o algunas... tantas cosas que tenemos.

En el Śrīmad-Bhāgavatam se dice que hay muchas preguntas del alma condicionada. Hay muchas preguntas del alma condicionada que vive dentro de esta existencia material sin ningún conocimiento de la autorrealización. Hay muchas preguntas.

Ese tipo de preguntas no deben ser resueltas por el maestro espiritual. El maestro espiritual debe ser abordado por una persona que es inquisitiva para entender śreya uttamam, cuál es el beneficio más alto, el beneficio espiritual, más allá de esta existencia material. Para eso. Śreya. Śreya significa el beneficio, el más alto beneficio. Preya y śreya. Preya significa inmediatamente quiero algún beneficio, y śreya significa el beneficio último. Aquel que esté inquieto por el beneficio último, debe ser inquisitivo o preguntar a un maestro espiritual auténtico. Jijñāsuḥ śreya uttamam.

Ahora, la siguiente pregunta es: "¿Quién es un maestro espiritual al que tengo que ir a preguntar?". De lo contrario seré engañado. Puedo acercarme a una persona que no es realmente un maestro espiritual auténtico. Eso también debe saberse. Y ¿cómo es? Eso se afirma en el Śrīmad-Bhāgavatam, en los Vedas y en el Bhagavad-gītā; en todas partes dice lo mismo. Aquí también se dice que hay que acercarse a un maestro espiritual auténtico —jijñāsuḥ śreya uttamam— ¿a quién?

Śābde pare ca niṣṇātam (SB 11.3.21): aquel que realmente ha tomado un baño completo en el océano del conocimiento trascendental. Śābde pare ca niṣṇātam. Śābde significa el sonido trascendental. Las palabras védicas, los himnos, se llaman sonido trascendental, y la esencia de todo ese sonido es oṁ, o Hare Kṛṣṇa, Hare Kṛṣṇa, Kṛṣṇa, Hare Hare / Hare Rāma, Hare Rāma... uno tiene que bañarse en el océano de este sonido trascendental, entonces es un maestro espiritual auténtico. Śābde pare ca niṣṇātam.

Y ¿cuál es el síntoma? Todo el mundo puede decir: “Me he bañado completamente en este sonido trascendental”, pero el síntoma está ahí. ¿Cuál es ese síntoma? Śābde pare ca niṣṇātaṁ brahmaṇy upaśamāśrayam: se ha refugiado en el Brahman Supremo, terminando todas las actividades materiales. Ya no tiene ninguna actividad material. Simplemente está tras el Brahman Supremo, o Kṛṣṇa. Esta es la cualificación.

Hoy realizaremos algunas ceremonias de iniciación en esta reunión, y estamos complacidos de que hayan venido a participar en esta linda ceremonia. Vean el procedimiento, cómo lo estamos haciendo. Este es el principio védico, simplificado para adaptarse de acuerdo al tiempo y lugar, de lo contrario, hay muchas otras parafernalias.

Esta es la idea de que uno que es realmente inquisitivo para entender acerca de la ciencia espiritual, no hay otra necesidad. No es que uno deba iniciarse en la ciencia espiritual para obtener algún beneficio material. No. Uno debe ser insensible a cualquier cosa material porque el cuerpo material está destinado al sufrimiento. Uno no debe perturbarse por ningún sufrimiento. Kṛṣṇa explicó cuando Arjuna estaba demasiado perturbado que tenía que matar a sus propios parientes.

“Entiendo que el espíritu es eterno pero aun así cuando el cuerpo muera lo lamentaré”. En realidad estamos hablando de la existencia espiritual pero si alguien sufre, muere inmediatamente lo lamentaremos. Aunque sabemos que el espíritu es diferente del cuerpo al que hemos estado acostumbrados durante muchos nacimientos. Entonces, ¿cuál es la respuesta? La respuesta es dada por Kṛṣṇa, que tenemos que tolerar. Tolerar.

mātrā-sparśās tu kaunteya
śītoṣṇa-sukha-duḥkha-dāḥ
(BG 2.14)

Esta percepción de la felicidad y la angustia material se debe a la piel. Al igual que en el frío severo cuando cae la nieve, se sienten demasiado afligidos por el frío. O cuando se calienta el fuego, se sienten demasiado afligidos. Esa aflicción no se debe al calor y al frío sino a su cuerpo. No pueden soportar, o encontrarán algún otro animal, quiero decir, merodeando por la calle sin ningún abrigo.

Ese tipo de angustia y felicidad se debe a su cuerpo. En realidad el agua no es angustia o felicidad, el agua es a veces angustiosa, a veces feliz. En la temporada de verano, si se bañan se sentirán muy bien, el agua es muy agradable y en la temporada de frío, oh es muy severa.

El agua no es ni severa, ni angustiosa, ni feliz, es su cuerpo, de acuerdo con la constitución de cierto cuerpo, sentimos cierto tipo de angustia y felicidad en este mundo material, pero ¿cuál es el remedio? El remedio es tolerar. Al igual que cuando van a la oficina, incluso cuando nieva, incluso cuando hace mucho frío, no pueden dejar de trabajar, tienen que ir. Lo toleran.

Del mismo modo tienen que tolerar, incluso hay algunas angustias y alegrías materiales, las llamadas angustias y alegrías que tienen que tolerar, pero su deber principal es, cómo elevarse a la plataforma espiritual. Ese debe ser su ocupación principal. No deben ser perturbados por la llamada felicidad o angustia material. Su objetivo o misión en la vida es entender su relación con Dios. Cómo entender qué es Dios, esa es su misión.

tasmād guruṁ prapadyeta
jijñāsuḥ śreya uttamam
śābde pare ca niṣṇātaṁ
brahmaṇy upaśamāśrayam
(SB 11.3.21)

Esta ceremonia se llevará a cabo hoy, les pediremos que se queden y se sienten y se unan a nuestros cánticos en la última parte de la ceremonia. Eso será muy bueno. Gracias.

Devotos: (ofrecen reverencias)

Prabhupāda: Sólo miren cómo lo estoy haciendo, tres veces. Lo ofrecen cuatro veces, eso es todo. Háganlo todos los que están presentes aquí para la iniciación, sí.

Devoto: ...(inaudible)

Prabhupāda: Eh?

Devoto: ...(inaudible)

Prabhupāda: Sí, todos. Quienes la están tomando. Los demás canten, canten Hare Kṛṣṇa.

Devotos: (japa)

Devoto (2): ¿Cuatro veces, Prabhupāda?

Prabhupāda: Eso está bien. Ahora lávate, lávate las manos. Sí, debiste ver cómo lo hice. Sí, debes ser inteligente. Está bien una vez, lávate la mano.

Devoto (2): ¿Una vez más?

Prabhupāda: Sí. ¿No lo has visto?

Devoto (2): Yo no.

Prabhupāda: Debes ser lo suficientemente inteligente. Veamos todos, uno, dos, tres. Ahora de nuevo. Eso es. Terminado. Hare Kṛṣṇa, Hare Kṛṣṇa. Eso es todo, todo el mundo háganlo así. ¿Lo hiciste? No lo hará.

Devotos: (japa)

Prabhupāda: (japa) Eso es. ¿Tú también vas a ser iniciado?

(canta el siguiente mantra con los devotos repitiendo en respuesta)

namaḥ, apa, vitraḥ, pavi, tra, vā, jaḥ, smaret,
puṇḍarī, kākṣaṁ, sa, bahya, abhyantaram, śuciḥ
(Garuḍa Purāṇa)
śrī viṣṇu, śrī viṣṇu, śrī viṣṇu

Devotos: (japa)

Prabhupāda: Hazlo de nuevo. (japa) ¿Por qué no le das una silla? Ella se siente... baja aquí. ¿Dónde hay otra? Pasa.

Devotos: (japa)

Prabhupāda: (japa) Aquí. Esto está lleno.

Devoto: Lo sé... (inaudible)

Prabhupāda: (japa)

Devoto: Tiene un poco de polvo en la pierna, ¿puedo quitarlo?

Prabhupāda: ¿Eh?

Devoto: Hay un poco de polvo en su pierna, sólo quiero quitarlo. Es algo de suciedad.

Prabhupāda: Oh.

Devoto: Lo hice

Prabhupāda: ¿Qué es eso?

Devoto: Algo de suciedad.

Prabhupāda: Oh, está bien. (japa) ¿Dónde está la hoja con las 10 ofensas? Eso es todo. (japa) Ahora inclínate, inclínate.

(canta el siguiente mantra con los devotos repitiendo en respuesta)

nama, oṁ, viṣṇu, pādāya, kṛṣṇa, preṣṭhāya, bhū-tale
śrīmate, bhakti, vedānta, svāmin, iti, nāmine
(Śrīla Prabhupāda Praṇati)

Tu nombre espiritual es Madana-mohana dāsa.

Devotos: Jaya! Haribol!

Prabhupāda: Sí. Canta desde la cuenta grande empezando desde aquí:

Hare Kṛṣṇa, Hare Kṛṣṇa, Kṛṣṇa Kṛṣṇa, Hare Hare
Hare Rāma, Hare Rāma, Rāma Rāma, Hare Hare

Luego, de esta manera, vienes aquí de nuevo y cantas desde aquí hasta aquí y de esta manera 16 rondas. Otras reglas y regulaciones las entenderás de tus hermanos espirituales. Y yo también lo explicaré. Muy bien, sean felices. Hare Kṛṣṇa.

Devotos: (risas) Hare Kṛṣṇa.

Prabhupāda: Siguiente. (japa) ¿Su madre? (japa) Oye, pídele a Gargamuni que haga una foto de grupo de esto.

Devoto: Haz una foto de grupo de todos.

Devoto (2): Har ibol

Gargamuni: Mi cámara es muy pequeña pero Sudāmā... (inaudible)

Devoto: Sudāmā.

Prabhupāda: (japa) ¿Cómo es?

Devoto: Lalitā Maṅgala.

Prabhupāda: No, L. Lalita Kumāra, Lalit Kumāra.

(cortado) k, u, m, a, r, a. Lalita Kumāra. (japa) Esta foto es muy bonita.

Devoto: ¿Pintura?

Prabhupāda: Sí. (japa) ¿Śacī-suta ha venido aquí?

Gurukṛpā: Sí. (risas)

Prabhupāda: Gracias. (risas) (japa)

Gurukṛpā: Una gran cosa negra lo cubrió.

Prabhupāda: ¿Eh?

Gurukṛpā: Fue cubierto por la gran cosa negra.

Prabhupāda: Sí. (japa) Esta luz no es brillante.

Gurukṛpā: ¿En Rādhā y Kṛṣṇa?

Prabhupāda: Sí. ¿Tienes muchos vestidos?

Gurukṛpā: Sí.

Prabhupāda: ¿Los cambiaste?

Gurukṛpā: Sí.

Prabhupāda: (japa) Deberías darme una foto de este altar, esto es. Este sistema debería ser seguido por otros. (japa) La foto del Señor Caitanya debería ser colocada en un altar.

Gurukṛpā: ¿Un altar?

Prabhupāda: (japa) Más bien en este, este cuadro.

Gurukṛpā: Esa foto es demasiado grande para que quepa en el espacio.

Prabhupāda: Oh, deberías tener una imagen como esta.

Gurukṛpā: ¿Más pequeña? Sí.

Prabhupāda: (japa)

(canta el siguiente mantra con los devotos repitiendo en respuesta)

nama, oṁ, viṣṇu, pādāya, kṛṣṇa, preṣṭhāya, bhū-tale
śrīmate, bhakti, vedānta, svāmin, iti, nāmine

Ven. La misma instrucción, empiezas desde esta grande:

Hare Kṛṣṇa, Hare Kṛṣṇa, Kṛṣṇa Kṛṣṇa, Hare Hare
Hare Rāma, Hare Rāma, Rāma Rāma, Hare Hare

Llegas a este más pequeño, luego no cruces, de nuevo comienza desde aquí y así 16 rondas, diariamente. Tu nombre es Lalit Kumāra. Tómalo, no... mano derecha, eso es, sé feliz.

(cortado) (japa) ¿Eh?

Devoto: ...(inaudible)

Prabhupāda: Lalit Kumāra. (japa) ¿Quién es este muchacho? ¿Este muchacho es como un hindú?

Devoto: Hindúes. Sí, él viene a veces.

Prabhupāda: (japa) Ahora siéntate. (japa) ¿Cuál es la primera letra?

Devoto: Jay.

Prabhupāda: (japa) su nombre es Jagat-uddhāraṇa.

Devoto: ¿Cómo se deletrea?

Prabhupāda: j a g a g a

Devoto: Sí.

Prabhupāda: ja ga, ja ga

Devoto: Oh, ja ga

Prabhupāda: Sí. T, udharan. Es así.

(japa) (cortado) (japa) (cortado) (japa) Así no, sí. (japa)

Jagannātha está complacido, sí, estás adorando a Jagannātha muy bien. (japa)

(canta el siguiente mantra con el devoto repitiendo en respuesta)

nama, oṁ, viṣṇu, pādāya, kṛṣṇa, preṣṭhāya, bhū-tale,
śrīmate, bhakti, vedānta, svāmin, iti, nāmine

Tu nombre espiritual es Jagat-uddhāraṇa, un nombre muy largo. (risas)

Devoto: ¿Qué significa?

Prabhupāda: Jagat-uddhāraṇa, es otro nombre del Señor Caitanya.

Devotos: ¡Ohh!

Devoto: Jagat-uddhāraṇa.

¿Has visto? Empezando por aquí, vas aquí, no cruces esto, de nuevo vas aquí, hasta aquí, aquí, y de esta manera 16 rondas. Otra regulación que anunciaré al final. Ahora toma eso y sé feliz. Hare Kṛṣṇa. Siguiente

(cortado) (japa) Ahora tu equipo de saṅkīrtana está aumentando y ve al equipo de saṅkīrtana.

Devoto: Sí.

Prabhupāda: Diariamente.

Devoto: ¿Diariamente?

Prabhupāda: Sí. (japa) Y todos los problemas se resolverán.

(japa) De calle en calle, de puerta en puerta.

Devoto: ¿De puerta en puerta?

Prabhupāda: Ve a cantar por todas las calles, y la fiesta Hare Kṛṣṇa fiesta

Devoto: Sí.

Prabhupāda: De calle en calle.

'Devoto: De calle en calle, de puerta en puerta.

Prabhupāda: Sí. (japa) ¿Cómo comienza? ¿Tu nombre?

Devoto: Greg.

Prabhupāda: (japa) Govinda dāsa, ¿Govinda dāsa no hay nombre, creo?

Devoto: Govinda dāsa? Sí.

Prabhupāda: Govinda dāsī pero no hay Govinda dāsa.

Devoto: ¡Ah!

Prabhupāda: Puedes ser uno.

Devoto: Jaya Govinda... (inaudible)

Prabhupāda: Puedes hacer su Govinda dāsa.

(japa) O, aquí, sí, puedes, puedes ser Gopīnātha.

Devoto: Gopīnātha.

Prabhupāda: (japa) Esta sesión no es apropiada. (japa) Sí.

(canta el siguiente mantra con el devoto repitiendo en respuesta)

nama, oṁ, viṣṇu, pādāya, kṛṣṇa, preṣṭhāya, bhū-tale,
śrīmate, bhakti, vedānta, svāmin, iti, nāmine

Está bien, tu nombre es...

Devoto: Gopīnātha.

Prabhupāda: Gopīnātha dāsa brahmacārī.

Devotos: Jaya.

Prabhupāda: Cantas desde aquí hasta este final de nuevo desde aquí las 16 rondas. Otras reglas... (inaudible)... (japa)

(canta el siguiente mantra con el devoto repitiendo en respuesta)

nama, oṁ, viṣṇu, pādāya, kṛṣṇa, preṣṭhāya, bhū-tale
śrīmate, bhakti, vedānta, svāmin, iti, nāmine

Tu nombre es Madhu-maṅgala dāsa brahmacārī. Madhu-maṅgala es el nombre del amigo de Śrī Kṛṣṇa. M a d h u m a n g a l. Toma tus cuentas. Hare Kṛṣṇa.

Devoto: Hare Kṛṣṇa.

Prabhupāda: Ah, dale a alguien cuentas y esta guirnalda.

(japa) Canta Hare Kṛṣṇa.

Devotos: (japa)

Prabhupāda: (japa)... (inaudible)... hazlo más fino, muy fino, muy fino, no es fino. (japa) Esto no es delgado, hazlo delgado, muy delgado. Aquí, así. Sí. (japa) Ahora... ¿para quién es eso? Ahora debes tomar un poco, muy poco. Cuando diga svāhā una dos tres veces.

(canta el siguiente mantra con los devotos repitiendo en respuesta)

nama oṁ, apavitraḥ, pavitro vā,
sarva, avasthāṁ, gato, api, vā

Muy poco. Tres veces, tienes que hacerlo muchas veces.

(canta el siguiente mantra con los devotos repitiendo en respuesta)

nama oṁ, apa, vitraḥ, pavi, travā, sarva, avasthāṁ, gato, api, vā,
yaḥ, smaret, puṇḍarī, kākṣaṁ, sa, bahya, abhyantaraṁ, śuciḥ
(Garuḍa Purāṇa)
śrī-viṣṇu, śrī-viṣṇu, śrī-viṣṇu
vande, ahaṁ, śrī, guroḥ, śrī, yuta, pada-kamalaṁ, śrī, gurūn, vaiṣṇa, vāṁśca,
śrī, rūpaṁ, sāgra, jātaṁ, saha-gaṇa, raghunāthān, vitaṁ, taṁ, sa-jīvam
sa, advaitaṁ, sa, avadhūtaṁ, parijana, sahitaṁ, kṛṣṇa, caitanya, devaṁ
śrī, rādhā. chanting. śrī, rādhā, kṛṣṇa, pādān, saha-gaṇa, lalitā, śrī, viśākhān, vitāṁśca
(Maṅgalācaraṇa)
svāhā, svāhā, svāhā
nama, oṁ, viṣṇu, pādāya, kṛṣṇa, preṣṭhāya, bhū-tale,
śrīmate, bhakti, vedānta, svāmin, iti, nāmine
(Śrīla Prabhupāda Praṇati)
svāhā, svāhā, svāhā
nama, oṁ, viṣṇu, pādāya, kṛṣṇa, preṣṭhāya, bhū-tale,
śrīmate, bhakti, siddhānta, sarasvatī, iti, nāmine
śrī, vārṣa, bhānavī, devī, dayi, tāya, kṛpa, hare
kṛṣṇa, sambandha, vijñāna, dāyine, prabhave, namaḥ
mādhurya, ujjvala, premāḍhya, śrī, rūpānuga, bhaktida
śrī, gaura, karuṇā, śakti, vigra, hāya, namaḥ, astu te
namaste, gaura, vāṇī, śrī, mūrtaye, dīna, tāriṇe
rūpa, anuga, viruddha, apa, siddhānta, dhvānta, hāriṇe
(Śrīla Bhaktisiddhānta Sarasvatī Praṇati)
svāhā, svāhā, svāhā
nama, oṁ, viṣṇu, pādāya, gaura, kiśorāya, vipra,
lambha, rasām, bhode, pādām, bujāya, te, namaḥ
(Śrīla Gaurakiśora Praṇati)
svāhā, svāhā, svāhā
nama oṁ, bhakti, vinodāya, sac-cida, ananda, nāmine
gaura, śakti, svarū, pāya, rūpa, anuga, varāya, te
(Śrīla Bhaktivinoda Praṇati)
svāhā, svāhā, svāhā
gaura, vir, bhāva, bhūmes, tvaṁ, nirdeṣṭā, saj-jana, priyaḥ
vaiṣṇava, sārva, bhaumaḥ, ṣrī, jagat, nāthāya, te, namaḥ
(Śrīla Jagannātha Praṇati)
svāhā, svāhā, svāhā
vāñchā, kalpa, taru, bhyaś ca, kṛpā, sindhu, bhya, eva ca
pati, tānāṁ, pāva, nebhyo, vaiṣṇa, vebhyo, namo, namaḥ
(Śrī Vaiṣṇava Praṇāma)
svāhā, svāhā, svāhā
nama oṁ, mahā, vadānyāya, kṛṣṇa, prema, pradāya, te
kṛṣṇāya, kṛṣṇa, caitanya, nāmne, gaura, tviṣe, namaḥ
(Śrī Gaurāṅga Praṇāma)
svāhā, svāhā, svāhā
pañca, tattva, atmakaṁ, kṛṣṇaṁ, bhakta, rūpa, svarū, pakam
bhaktākhyaṁ, bhakta, avatāraṁ, namāmi, bhakta, śaktikam
(Śrī Pañca-Tattva Praṇāma)
svāhā, svāhā, svāhā
he, kṛṣṇa, karuṇā, sindho
dīna, bandho, jagat, pate
gopeśa, gopikā, kānta
rādhā, kānta, namaḥ, astu te
(Śrī Kṛṣṇa Praṇāma)
svāhā, svāhā, svāhā
jayatāṁ, suratau, paṅgor, mama, manda, mater, gate
mat, sarvasva, padām, bhojau, rādhā, madana, mohanau
(Sambandhādhideva Praṇāma)
svāhā, svāhā, svāhā
dīvyad, vṛnda, araṇya, kalpa, drumādhaḥ
śrīmad, ratna, agāra, siṁha, asana-sthau
śrī śrī, rādhā, śrīla, govinda, devau
preṣṭhā, devī, sevya, mānau, smarāmi
(Abhidheyādhideva Praṇāma)
svāhā, svāhā, svāhā
śrīmān, rāsa, rasa, arambhī, vaṁśī, vaṭa, taṭa, sthitaḥ
karṣan, veṇu, svanair, gopīr, gopī, nāthaḥ, śriye, astu, naḥ
(Prayojanādhideva Praṇāma)
svāhā, svāhā, svāhā
Hare, Kṛṣṇa, Hare, Kṛṣṇa, Kṛṣṇa, Kṛṣṇa, Hare, Hare
Hare, Rāma, Hare, Rāma, Rāma, Rāma, Hare, Hare

Tomen un banano y pónganlo ahí.

Devoto: (inaudible)... muestra de esto?

Prabhupāda: Sí.

Devoto: Levántense con las manos juntas.

Devoto (2): Levántense.

Devoto: Pónganse de pie, tomen el banano, entre las manos juntas.

Prabhupāda: Todos de pie.

(canta el siguiente mantra con los devotos repitiendo en respuesta)

nama oṁ, brahmaṇya, devāya
go, brāhmaṇa, hitāya ca
jagad, dhitāya, kṛṣṇāya
govindāya, namo, namaḥ
(Viṣṇu Purāṇa 1.19.65)
nama oṁ, brahmaṇya, devāya
go, brāhmaṇa, hitāya ca
jagad, dhitāya, kṛṣṇāya
govindāya, namo, namaḥ
(Viṣṇu Purāṇa 1.19.65)

Ponlo despacio. Todo alrededor, uno aquí.

Devoto: No, no.

Devoto (2): (inaudible)... también quiere uno, Prabhupāda?

Prabhupāda: No.

(los devotos rondan)

Prabhupāda: Ahora canten Hare Kṛṣṇa.

Devotos: (japa)

Prabhupāda: En primer lugar, inclínense, inclínense. (cortado)

(Canta el siguiente mantra con los devotos repitiendo en respuesta)

nama, oṁ, viṣṇu, pādāya, kṛṣṇa, preṣṭhāya, bhū-tale,
śrīmate, bhakti, vedānta, svāmin, iti, nāmine
Hare, Kṛṣṇa, Hare, Kṛṣṇa, Kṛṣṇa, Kṛṣṇa, Hare, Hare
Hare, Rāma, Hare, Rāma, Rāma, Rāma, Hare, Hare

Ahora estás casado, ¿tu nombre es?

Devoto: Īśam dāsa.

Prabhupāda: Īśvara dāsa.

Prabhupāda: ¿Y tú eres?

Līlāvatī dāsī: Līlāvatī.

Prabhupāda: Līlāvatī, sí. Ahora dice, yo Īśvara dāsa.

Devoto: Yo Īśam dāsa.

Prabhupāda: ¿Īśvara dāsa o Īśvarānananda? ¿Cómo se deletrea?

Devoto: Dāsa.

Prabhupāda: ¿Cómo se deletrea?

Devoto: ¿Deletrea?

Prabhupāda: Sí.

Devoto: I, s, h, a, m

Prabhupāda: Īśam dāsa. Sí, no Īśvara dāsa.

(devoto repitiendo en respuesta)

Yo Īśam dāsa entregado, te acepto como mi esposa, para toda la vida, me hago cargo de tu manutención.

Īśam dāsa: ¿Me hago cargo?

Prabhupāda: De su mantenimiento

Īśam dāsa: ¿De su?

Prabhupāda: Mantenimiento.

Īśam dāsa: Mantenimiento.

Prabhupāda: Durante toda la vida.

Īśam dāsa: Durante toda la vida.

Prabhupāda: Tú dices, yo Līlāvatī.

Līlāvatī dāsī: Y Līlāvatī.

Prabhupāda: Sí, te acepto.

Līlāvatī dāsī: Te acepto.

Prabhupāda: Como mi esposo.

Līlāvatī dāsī: Como mi esposo.

Prabhupāda: Y te serviré.

Līlāvatī dāsī: Y te serviré.

Prabhupāda: Te serviré.

Līlāvatī dāsī: Lo haré.

Prabhupāda: Te serviré.

Līlāvatī dāsī: Te serviré.

Prabhupāda: Te serviré, durante toda mi vida.

Līlāvatī dāsī: Durante toda mi vida.

Prabhupāda: No nos separaremos en ninguna condición.

Līlāvatī dāsī: No nos separaremos en ninguna condición.

Prabhupāda: Ahora se cambian la guirnalda. Sí. Ahora siéntense, cámbiense de asiento. Vengan a este lado, vengan. Siéntense, canta Hare Kṛṣṇa.

Devotos: (japa)

Prabhupāda: Canten Hare Kṛṣṇa.

Devotos: (kīrtana)

Prabhupāda: Ahora. ¿Dónde está la mṛdaṅga?

(cortado) Canten Hare Kṛṣṇa.

Devotos: (kīrtana)

Prabhupāda: (con devoto 1) Uno, veamos uno, uno, sí, uno, dos, tres, cuatro, cinco, seis, siete, ocho nueve. Diez. Canta canta.

Devoto: Uno, dos, tres, cuatro, cinco.

Prabhupāda:

(canta el gāyatrī durante el kīrtana con un devoto repitiendo en respuesta)

Oṁ, bhūr, bhuvaḥ, svaḥ, tat, savitur, vareṇyaṁ, bhargo, devasya, dhīmahi. (las partes restantes del gāyatrī mantra)

Svāhā. Canta este mantra 10 veces. (tose) Mañana, tarde. Mediodía. Inclínate, agáchate y sigue. Inclínate, agáchate y sigue. Tres veces. (Prabhupāda repite el proceso anterior con devotos individuales que repiten en respuesta durante el kīrtana en voz alta)

(con devoto 2) Uno, uno, dos, tres, cuatro, sinco, seis, siete, ocho, nueve, diez.

Oṁ, bhūr, bhuvaḥ, svaḥ, tat, savitur, vareṇyaṁ, bhargo, devasya, dhīmahi. (las partes restantes del gāyatrī mantra)

Canta este mantra 10 veces. Mañana, mediodía, tarde

(cortado)

(con devoto 3) (las partes restantes del gāyatrī mantra) Canta este mantra 10 veces, así. Canta 10 veces. Tres veces, mañana, mediodía... (inaudible)... tres veces. (sonido de caracola)

(con devoto 4) Uno, uno, dos, tres, cuatro, cinco, seis, siete, ocho, nueve, diez. Oṁ, bhūr, chant. bhuvaḥ, svaḥ, tat, savitur, vareṇyaṁ, bhargo, devasya, dhīmahi. (las partes restantes del gāyatrī mantra) 10 times... (inaudible)... cada mantra. Mañan, mediodía y noche. (sonido de caracola)

(con devoto 5). Uno, uno, dos, tres, cuatro, cinco, seis, siete, ocho, nueve, diez. Oṁ, bhūr, bhuvaḥ, svaḥ, tat, savitur, vareṇyaṁ, bhargo, devasya, dhīmahi. (las partes restantes del gāyatrī mantra) 10 times. Tres veces, mañana, mediodía. Tres veces.

(con devoto 6) Uno, uno, dos, tres, cuatro, cinco, seis, siete, ocho, nueve, diez. Oṁ, bhūr, bhuvaḥ, svaḥ, tat, savitur, vareṇyaṁ, bhargo, devasya, dhīmahi. (las partes restantes del gāyatrī mantra) Este mantra... (inaudible)... 10 veces. Canta tres veces, mañana, mediodía (inaudible). (sonido de caracola)

(con devoto 7) Uno, uno, dos, tres, cuatro, cinco, seis, siete, ocho, nueve. Oṁ, bhūr, bhuvaḥ, svaḥ... (inaudible) (las partes restantes del gāyatrī mantra)... (inaudible)... mañana, mediodía y noche. (sonido de caracola)

(con devoto 8) Uno, uno, dos, tres, cuatro, cinco, seis, siete, ocho, nueve, diez. Oṁ, bhūr, bhuvaḥ, svaḥ, tat, savitur, vareṇyaṁ, bhargo, devasya, dhīmahi. (las partes restantes del gāyatrī mantra) Cada mantra 10 veces. Mañana, mediodía y noche. (sonido de caracola)

(prema dvani)

Devoto: Śrīla Prabhupāda Sra. Davies... (inaudible)... son.

Prabhupāda: ¿Quién es él?

Devoto: (inaudible)... madre de Chapel Hill Carolina del Norte.

Prabhupāda: Oh. ¿Qué es lo que quiere?

Devoto: Él quiere verle a usted mañana.

Prabhupāda: ¿A qué hora?

Devoto: Lo que sea bueno para usted.

Prabhupāda: Por la mañana.

Devoto: Por la mañana. ¿A qué hora?

Prabhupāda: 9 a 10.

Devoto: 9 a 10. (sonido de caracola)

Devoto (2): ¡Hari bol!

Prabhupāda: (wl kīrtana se detiene)

(prema-dhvani)

Prabhupāda: Muchas gracias.

Devotos: Todas las glorias a Śrīla Prabhupāda! (soplando la caracola) (ofrecen reverencias)

Prabhupāda: Ahora dale este maha a todos.

Devotos: (japa) (sonido de cuchara y fuego ardiendo)

Prabhupāda: (japa) ¿Gafas, estuche de gafas? Distribuye prasādam. (japa)

Devoto: ¿Śrīla Prabhupāda?

Prabhupāda: Sí.

Devoto: ¿Le ofrecemos esto a la Deidad o se lo llevamos a usted?

Prabhupāda: Sí ofrece allí. ¿Aún no se ha ofrecido?

Devoto: No, todavía no se ha ofrecido.

Prabhupāda: Ofrece, ofrece y tráelo.

Devotos: (suena la campana, se ofrecen reverencias) (japa)

Prabhupāda: ¡Hmmmm Hmm! Vamos. (japa)

Devoto: ¿Distribuimos prasādam?

Prabhupāda: Sí. Puedes coger este banano y ponerlo. Haz trozos y distribúyelos. (japa) ¿Qué es eso? ¿Es para mí? Nā pāra.

Devoto: No sé Prabhupāda.

Mātājī: Sí lo es.

Devoto: Sólo para... (inaudible)

Prabhupāda: Dáselo. Guárdalo aquí. Y distribúyelos todos, en primer lugar distribúyelos todos. ¿Puruṣottama?

Devoto: ¡Puruṣottama!

Prabhupāda: Puedes tomar este prasādam. Me iré y lo llevaré más tarde. Y cubre esto. Me iré.

Devoto: ¿Se va?

Prabhupāda: Me iré.

Devoto: Sí.

(conversación inaudible entre devotos)

Devotos: (ofrecen reverencias)

Prabhupāda: ¿Alguien está distribuyendo? Puedes distribuir esto.

Devoto: Sí.

(muchas conversaciones simultáneas - los siguientes son algunos fragmentos de los que son audibles)

Devoto: ¡Hari bol!

Mātājī: ¡Hare Kṛṣṇa!

Devoto: Todas las glorias a Prabhupāda.

Devoto: Pregúntale a Puruṣottama. Fantástico. La grabación de Śrīla Prabhupāda. Es genial. Tomando prasādam.

Devoto: ¡Todas las glorias a Śrī Guru!

Devotos: ¡Hari bol!

Todavía no lo sé. Podría ser un gran libro.

Mātājī: Vṛndāvana.

Devoto: Sí.

Mātājī: Hay que crear recuerdos.

Devoto: Lalita Kumāra.

Devoto (2): Pensé que era Lalit.

Mātājī: Pensé que era Lalit Kumāra. Eso es lo que he oído.

Devoto: Rādhārānī.

Mātājī: Lalit sí.

Niños: Debemos buscar bien nuestro zapatos.

Devoto: Tira de eso hacia adelante.

Devoto (2): ¿Tirar de esto?

Devoto: Sí, tira hacia adelante para que la gente pueda sentarse. Sentarse en el suelo.

Devoto (3): Disculpa.

Devoto (4): Estoy tratando de abrir este templo.

Devoto (5): Ah, espera un segundo mientras hago esto.

Mātājī: Probablemente.

Devoto (6): Alguien más tiene que servir aquí. Yo no puedo servir a todos.

Devoto (7): Bien, me encargaré de ello.

(japa)

Devoto: Los templos de Vṛndāvana. Gopīnātha, Madana-mohana, Gopal.

Devoto (2): El perímetro y todavía más lejos. (risas)

Devoto: ¡Hari bol!

Mātājī: Todos los nombres de Kṛṣṇa.

Devoto: Madana-mohana, Lalit koonan. ¿Es Lalit koonan?

Devoto: Dos devotos tienen el mismo nombre. Lalit koonan. k u n a n.

Devoto: Esto es sólo arroz dulce y chutney. Estos son. Son chapatis. Poppadams. Tenemos una fiesta de domingo mañana. Los chapatis están hechos de trigo, son más. Tenemos dahl y chapatis. Muchas proteínas. Verduras. Calabaza. Zanahorias, jugo de zanahoria. Azúcar.

Devoto: ¿Cómo es eso? ¿No es eso algo?

Devoto: Sí, Prabhupāda se ha ido. Se queda en su apartamento. Dondequiera que vaya, sigue traduciendo. Sigue traduciendo el Śrīmad-Bhāgavatam. El Néctar de la Devoción. Traduciendo y escribiendo. Enseñanzas del Señor Caitanya. Esto es como un comentario en marcha sobre el Caitanya-caritāmṛta. ESC. Es como las conferencias, como un libro normal. Filosofía. (fin)