ES/761001 - Clase SB 01.07.40 - Vrindavana


His Divine Grace A.C. Bhaktivedanta Swami Prabhupāda


761001SB - Vrindavana, 1 octubre 1976 - 30:56 minutos



Pradyumna: Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. Oṁ namo bhagavate vāsudevāya. (los devotos repiten) (canta el verso)

sūta uvāca
evaṁ parīkṣatā dharmaṁ
pārthaḥ kṛṣṇena coditaḥ
naicchad dhantuṁ guru-sutaṁ
yadyapy ātma-hanaṁ mahān
(SB 1.7.40)

Traducción: (02:21) “Sūta Gosvāmī dijo: A pesar de que Kṛṣṇa, quien estaba examinando a Arjuna en religión, alentó a este último a matar al hijo de Droṇācārya, a Arjuna, una gran alma, no le gustó la idea de matarlo, pese a que Aśvatthāmā era el monstruoso asesino de los miembros de la familia de Arjuna”.

(pausa)

Prabhupāda:

sūta uvāca
evaṁ parīkṣatā dharmaṁ
pārthaḥ kṛṣṇena coditaḥ
naicchad dhantuṁ guru-sutaṁ
yadyapy ātma-hanaṁ mahān
(SB 1.7.40)

Kṛṣṇa, como observador imparcial, le aconsejó a Arjuna que matara a Aśvatthāmā basándose en las muchas ofensas que había cometido. También quería ver cómo decide Arjuna. Pero la decisión de Arjuna fue muy acertada. La decisión de Arjuna fue correcta porque, naicchad dhantuṁ guru-sutam. Pensó que: “Aunque Aśvatthāmā es un criminal, por eso se le debería matar, pero voy a matarlo porque él mató a mis hijos o nuestros hijos. Estamos muy afligidos. Pero si yo mato a Aśvatthāmā, también existe su madre, y ella se sentirá muy desdichada”. Por respeto al maestro espiritual, el maestro, Droṇācārya había muerto en la batalla, pero su esposa todavía vivía. Así que, Arjuna y Draupadī, considerando el dolor de la esposa de Droṇācārya… Hubo muchos casos así. No es que: “La persona es un criminal”, sino “¿Cuál será el efecto de matarlo?”. Eso debe tenerse en cuenta.

Creo que ya les he contado una historia sobre Shah Jahan, el emperador de la India. Había un gran escritor dramático, el Sr. P. L. Raya, escribió un libro titulado Shah Jahan, y el libro recogía todas las nefastas actividades de Aurangzeb. Él mataba a sus hermanos, arrestó a su padre y tantas otras atrocidades. Un amigo del Sr. Raya le preguntó: “Tu libro se titula Shah Jahan, son las actividades... El verdadero héroe es Aurangzeb. ¿Por qué lo has titulado Shah Jahan?”. Y él respondió que, aunque Shah Jahan está en silencio, los efectos de lo que sucede los padece. Cuando Aurangzeb mató a su hermano mayor, Dara, los efectos de ello los sufrió Shah Jahan. Todas las actividades, las actividades nefastas de Aurangzeb fueron sufridas por Shah Jahan. Por eso dijo: “Él es el héroe”. De manera similar, tenemos aquí el mismo ejemplo, que: “Si mato a Aśvatthāmā, es correcto, debo matarlo, pero quien sufrirá las consecuencias será su madre. Su madre, es inocente y en ausencia de su marido, nuestro guru, es nuestro deber cuidar de ella. Ahora, si mato a Aśvatthāmā, entonces ella sufrirá en la vejez”. Por eso, na aicchad dhantuṁ guru-sutam. No lo hizo. Aunque Kṛṣṇa le aconsejó que lo matara, no le gustaba. Guru-sutam. Eso es conciencia. Aunque tengamos que cumplir con un deber, tenemos que ver cuáles serán los efectos de ese deber. Las cosas no se deben hacer a ciegas. Arjuna… Así es el devoto. Devoto significa que no está ciego. Yasyāsti bhaktir bhagavaty akiñcanā sarvair guṇais tatra samāsate surāḥ (SB 5.18.12). Bhagavad-bhakta significa que actuará de tal manera que todos lo califiquen, que nadie pueda criticarlo. Eso es bhagavad-bhakta. Sarvair guṇais tatra samāsate surāḥ.

Tenemos muchos casos, Raghunātha dāsa Gosvāmī era el hijo de un zamindar muy rico, y hubo un problema entre el ministro del estado y su padre y su tío. Eran zamindars. Recaudaban ingresos por un monto de doce lakhs, y el impuesto que recibía el Nawab era de sólo cuatro lakhs. Este era su negocio. El ministro hizo arrestar al padre y al tío de Raghunātha, y estos huyeron de su casa. A continuación, el ministro arrestó a Raghunātha dāsa Gosvāmī. Por aquel entonces él no era Raghunātha dāsa Gosvāmī, él era un gṛhastha joven, Raghunātha. Supo resolver el asunto de una manera tan buena que el asunto se resolvió entre el ministro y su padre. La idea es que, aunque era vaiṣṇava, no era un tonto sobre cómo administrar un estado. No significa que el vaiṣṇava por ser vaiṣṇava va a ser un tonto y un sinvergüenza. No. El vaiṣṇava reúne veintiséis cualidades. Una de las cualidades es dakṣa: debe ser muy experto en hacer las cosas muy bien. No es que porque es vaiṣṇava será torpe en las cosas mundanas. No. Por eso, pido repetidas veces a los administradores que sean muy expertos en administrar estos asuntos del templo. Todo debería estar en su punto correcto. No debe desperdiciarse ni un centavo. Un vaiṣṇava debe ser dakṣa, experto en todo. Esto no es excusa de que: “Me he vuelto un devoto, por lo tanto, soy torpe en todas las cosas materiales”. ¿Qué cosas materiales? Nirbandhaḥ kṛṣṇa-sambandhe yuktaṁ vairāgyam ucyate (BRS 1.2.255). Cualquier cosa en relación con Kṛṣṇa, no es material, es espiritual. Varias veces he explicado que este templo, no piensen que es un edificio ordinario. Es Vaikuṇṭha. Cintāmaṇi-prakara-sadmasu (BS 5.29). Kṛṣṇa tiene Su casa, prakara-sadmasu. Cintāmaṇi-prakara-sadmasu. Sadma. Sadma significa casa. Por eso, debemos prestar mucha atención para mantener muy bien este templo, que se administre de la mejor manera. No es que: “Me he convertido en vaiṣṇava. Que se lo roben todo, que se estropee o que se rompa. Me he vuelto un vaiṣṇava. No puedo cuidar esas cosas, eso no me corresponde”.

Porque ya varias veces he puesto de relieve este hecho de que todo lo que está en relación con Kṛṣṇa es Kṛṣṇa. Kṛṣṇa es el advaya-jñāna, la Verdad Absoluta. Kṛṣṇa y Su nombre, Su casa, Sus devotos, todo lo que está en relación con Él, nāma rūpa guṇa līlā parikara vaiśiṣṭa, todo. Caitanya Mahāprabhu dice… La filosofía de Caitanya Mahāprabhu la explica Viśvanātha Cakravartī: ārādhyo bhagavān vrajeśa-tanaya tad-dhāma vṛndāvanam. Vrajeśa-tanaya, Vrajendra-nandana Hari, Kṛṣṇa. Kṛṣṇa se siente muy complacido cuando nos dirigimos a Él llamándole Vrajendra-nandana, Yaśodānandana, Pārtha-sārathi, un compuesto con el nombre de Su devoto, simplemente para establecer que Él no es nirviśeṣa. Él siempre es saviśeṣa. Ese compuesto… Kṛṣṇa es el padre de todos. Ahaṁ bīja-pradaḥ pitā (BG 14.4). ¿Quién puede ser Su padre? Nadie puede ser Su padre. Aun así, Él acepta a un padre y le gusta que le llamen por el nombre de su padre. ¿Quién es ese padre? Su devoto. Vrajendra-nandana Hari. Ārādhyo bhagavān vrajeśa... Bhagavān. Se le llama Bhagavān. Bhagavān significa la Persona Suprema, el Ser Supremo. ¿Quién puede ser su padre? Aun así, se explica: ārādhyo bhagavān vrajeśa-tanayaḥ. Vrajeśa-tanaya. Él es el hijo de Mahārāja Nanda, ārādhyo bhagavān, Yaśomatī-nandana.

Kṛṣṇa y Su padre… Su padre, aunque no es Kṛṣṇa, es nitya-mukta. Hay diferentes tipos de entidades vivientes: nitya-mukta, nitya-baddha, sādhana-siddha, kṛpā-siddha. Estas cosas se explican con gran detalle en el Bhakti-rasāmṛta-sindhu. Nitya-siddha. Este padre, madre de Kṛṣṇa, ellos son nitya-siddhas. Aunque son entidades vivientes… No son Bhagavān, ni viṣṇu-tattva. Jīva-tattva. Pero nitya-siddha. Quienes están en el mundo espiritual son nitya-siddha. Nitya-mukta. Nitya-mukta significa que nunca vienen al mundo material. Kṛṣṇa, por ejemplo, es nitya-mukta śuddha. De manera similar, los acompañantes de Kṛṣṇa que vienen con Él, como las gopīs o los pastorcillos, las vacas, los terneros, etc., son todos nitya-siddha, nitya-mukta. Vienen con Kṛṣṇa. Ānanda-cinmaya-rasa. Están en la forma espiritual, ānanda-cinmaya-rasa, y disfrutan siempre de la bienaventuranza espiritual en la compañía de Kṛṣṇa. Ānanda-cinmaya-rasa-pratibhāvitābhiḥ (BS 5.37). Nija kalā ty ābhir. Eso también es expansión de Kṛṣṇa. Es como Brahmā, cuando robó a los amigos de Kṛṣṇa, los pastores de vacas, las vacas y los terneros, Brahmā vio que Kṛṣṇa seguía jugando con los mismos pastores de vacas, las mismas vacas y los terneros, y estaba asombrado. Fue, ahí a comprobar, que: “Se anuncia que ahora ha nacido un niño, que está allí en Vṛndāvana, y que Él está siendo aceptado como Kṛṣṇa, la Suprema Personalidad, mi Señor”. Le jugó algunas malas pasadas. Le robó. Pero al momento siguiente pudo ver… El momento siguiente significa una hora, un año. Vio que Kṛṣṇa se había expandido en tantas entidades vivientes. Y más tarde vio que todas ellas eran Viṣṇu. Todas ellas eran Viṣṇu. Dīpārcir eva hi daśāntaram abhyupetya dīpāyate (BS 5.46). Kṛṣṇa y el aṁśa de Kṛṣṇa. Se expande como una vela. Con una vela se enciende otra vela, y otra vela. De esta manera, primera, segunda, tercera, cuarta, quinta, en cientos de velas. Pero cada vela es tan poderosa como la primera. Rāmādi-mūrtiṣu kalā-niyamena tiṣṭhan nānāvatāram akarod bhuvaneṣu kintu kṛṣṇaḥ svayaṁ samabhavat paramaḥ pumān yaḥ (BS 5.39). Él tiene extensas e innumerables expansiones. El Bhāgavata explica que las expansiones de Kṛṣṇa son tantas, que son como las olas del océano, no se pueden contar. No es posible. Si se sientan en la playa del mar y se ponen a contar cuántas olas hay, día y noche, no hay límite. Las expansiones de Kṛṣṇa también son ilimitadas. Él es ilimitado, y Sus expansiones también son ilimitadas. Advaitam acyutam anādim ananta-rūpam (BS 5.33).

Todo lo que pertenece a Kṛṣṇa es Kṛṣṇa. Eso es conciencia de Kṛṣṇa. No se debe descuidar nada. Eso es conciencia de Kṛṣṇa. Todo debería ser… Śrī-vigrahārādhana-nitya-nānā-śṛṅgāra-tan-mandira-mārjanādau. Cada rincón de este templo debe considerarse: “Aquí está Kṛṣṇa”. Entonces serán conscientes de Kṛṣṇa. No es que: “Kṛṣṇa, sólo en el templo, no en la puerta. Que queden abiertas y el ladrón puede venir y robar”. No. Hay que ser cuidadoso. La idea es que el devoto debe ser experto en comprender las cosas con mucha claridad. Como Arjuna, Kṛṣṇa le está preguntando. Por eso se dice evaṁ parīkṣatā. Kṛṣṇa está tratando de ver hasta qué punto es Arjuna consciente de Kṛṣṇa. “Te estoy pidiendo 'Mátalo'”. Y ¿qué decides? Kṛṣṇa lo sabía todo. Sarvasya cāhaṁ hṛdi sanniviṣṭo mattaḥ smṛtir jñānam apohanaṁ ca (BG 15.15). Kṛṣṇa está situado en el corazón de todos. Kṛṣṇa sabía lo que estaba pensando Arjuna, pensaba que no era correcto matar a ese hombre. Aun así, parīkṣatā, estaba examinando la manera de decidir de Arjuna. Y él pasó la prueba. (tose)

Del devoto se espera que apruebe todo tipo de exámenes. Eso es el devoto. No unilateral. Por lo tanto, el śāstra dice: yasyāsti bhaktir bhagavaty akiñcanā (SB 5.18.12). Akiñcana-bhakti. Kiñcana. Kiñcana significa “algo”. Entonces akiñcana significa “nada”. Eso es akiñcana. “No tengo nada que hacer excepto el servicio de Kṛṣṇa”. Eso es akiñcana. No tiene otro deber. El único deber es complacer a Kṛṣṇa. Eso es śuddha-bhakti. Anyābhilāṣitā-śūnyaṁ jñāna-karmādy-anāvṛtam (Bhakti-rasāmṛta-sindhu 1.1.11). Mientras estén en los planos de jñāna o karma ... Hay diferentes etapas. El karma es la etapa más baja y jñāna es superior. Koṭi-karma-madhye eka jñānī śreṣṭha (CC Madhya 19.147). Caitanya Mahāprabhu ha dicho, de muchos millones de karmīs, un jñānī es mejor, śreṣṭha. Y de millones de jñānīs... Simplemente jñāna, conocimiento teórico no es bueno, debe ser práctico. Jñāna, el resultado de jñāna es alcanzar la liberación, mukti. Si simplemente soy muy jñānī y estoy haciendo todas las tonterías, eso no es jñāni. Es necesario estar liberado de todos los apegos materiales. Brahma-bhūtaḥ prasannātmā (BG 18.54). Esa es la etapa de perfección de jñāna. Na śocati na kāṅkṣati. No tiene nada que ver con el mundo material. Eso es jñānī. Por eso, los karmīs, están muy apegados a las actividades materiales y el jñānī no está apegado, no está apegado, ni está interesado. Eso es jñānī real. Por eso Caitanya Mahāprabhu dijo: koṭi-karma-madhye eka jñānī śreṣṭha. De entre millones de karmīs, un jñānī es śreṣṭha. A veces diferimos de los filósofos māyāvādīs, pero ellos son jñānīs, son mejores que los karmīs. No cabe duda. Koṭi-karma-madhye eka jñānī śreṣṭha. Pero no significa que, porque uno tenga algunos conocimientos teóricos, por lo tanto, es mukta. Esa es otra fase. Por eso Caitanya Mahāprabhu dijo: koṭi-jñānī-madhye, eka mukta śreṣṭha. En cuanto al bhakta, koṭi-mukta-madhye durlabha kṛṣṇa-bhakta. Sa mahātmā sudurlabhaḥ. Eso es otra cosa. Koṭi-mukta-madhye. Koṭisyapi mahā-mune(?).

Volverse consciente de Kṛṣṇa, completamente devoto, anyābhilāṣitā-śūnyam (Bhakti-rasāmṛta-sindhu 1.1.11), es muy, muy difícil, la posición más elevada. Bahūnāṁ janmanām ante jñānavān (BG 7.19). Esta jñāna... Después de jñāna está el nivel de bhakti. Sin jñāna, bhakti es kaniṣṭha-adhikārī. Con jñāna es uttama-adhikārī. Esto lo explica Caitanya, quiero decir, se explica en el Caitanya-caritāmṛta. Entonces, la idea es que, si uno es un devoto avanzado, entonces todas las buenas cualidades serán visibles en él. Yasyāsti bhaktir bhagavaty akiñcanā (SB 5.18.12). Akiñcanā, no tiene ningún otro deseo. Akiñcana-bhakti. Si tiene algún otro deseo que satisfacer, entonces es mixto. No es śuddha-bhakti, es vaidhī-bhakti. Karma-miśra-bhakti, jñāna-miśra-bhakti, yoga-miśra-bhakti. Bhakti tiene que estar ahí. Porque si no, ni el karma, ni jñāna, ni yoga, nada tiene buen resultado. Tiene que haber bhakti. Pero cuando karma, jñāna, yoga, cuando todo está libre de contaminación, es simplemente bhakti... Jñāna-karmādy-anāvṛtam (CC Madhya 19.167). Esa fase es ānukūlyena kṛṣṇānuśīlanam: simplemente satisfacer.

Ahora, aquí Kṛṣṇa aconseja, ānukūlyena kṛṣṇānuśīlanam. Hay un... Parīkṣatā, del mismo modo que Kṛṣṇa examina, de manera similar, Arjuna está actuando de forma muy inteligente. Sabía que, aunque Kṛṣṇa lo estaba animando a matar a Aśvatthāmā: “Él quería ver cómo trato con el asunto”. Esto también es… Hay competencia entre los bhaktas. Dui lagye hura huri(?), se explica en el Caitanya-caritāmṛta. Entre Rādhā y Kṛṣṇa, Kṛṣṇa se anima al ver a Rādhārāṇī, y Rādhārāṇī se hace más hermosa al ver a Kṛṣṇa. Dui lagye hura huri, la competencia. Esto se explica en el Capítulo Cuarto del Caitanya-caritāmṛta. Es un juego trascendental entre el devoto y el Señor. No es nirviśeṣa-vāda. El Señor quiere ver: “Cómo es Mi devoto puro”. Y el devoto quiere ver que: “No aceptaré nada de Kṛṣṇa, lo sacrificaré todo por Kṛṣṇa”. Eso es dui lagye hura huri. Así es el devoto, y así es Kṛṣṇa.

Aquí tenemos a Arjuna. Kṛṣṇa lo está poniendo a prueba. Kṛṣṇa quiere examinar a Sus devotos, hasta qué punto es inquebrantable el devoto. Como los Pāṇḍavas, pasaron por tantas dificultades, perdieron su reino, perdieron a su esposa, insultados, trataron de desnudar a su esposa. Los Pāṇḍavas nunca, nunca dijeron: “Kṛṣṇa, Tú eres nuestro amigo. ¿Por qué tenemos que sufrir tantas dificultades?”. Nunca. Nunca. Así es un devoto puro. Kṛṣṇa está siempre con él. Kṛṣṇa podría haber hecho cualquier cosa, pero ellos nunca se lo pidieron, ni Kuntī ni los Pāṇḍavas. Eso es devoción pura. Un devoto puro nunca intentará recibir nada de Kṛṣṇa, tratará de dárselo todo a Kṛṣṇa. Dui lagye hura huri. Aquí hay una prueba entre el devoto y el Señor Kṛṣṇa, y Arjuna ha pasado la prueba. Por eso se explica: evaṁ parīkṣatā dharmaṁ pārthaḥ kṛṣṇena coditaḥ. Está siendo examinado por kṛṣṇena, no por una persona común. Pero pasó el examen. ¿Por qué? Naicchad dhantuṁ guru-sutam. A pesar de que Kṛṣṇa le mando: “Hazlo”, a él no le gustaba hacerlo. Naicchad dhantuṁ guru-sutaṁ yadyapy ātma-hanaṁ mahān— aunque fuese el mayor de los criminales.

Muchas gracias.

Devotos: Jaya Prabhupāda. (fin)