OR/Prabhupada 0351 -ତୁମେ କିଛି ଲେଖ । ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କେବଳ ଭଗବାନଙ୍କର ଗୁଣଗାନ କରିବା ହେବା ଉଚିତ୍
Lecture on SB 1.5.9-11 -- New Vrindaban, June 6, 1969
ତେବେ, ଯେପରି କାଉ ଏବଂ ହଂସ ମଧ୍ୟରେ ଏକ ପ୍ରାକୃତିକ ଭିନ୍ନତା ଅଛି, ସେହିପରି, କୃଷ୍ଣ ଚେତନାଶୀଳ ଲୋକ ଏବଂ ସାଧାରଣ ଲୋକ ମଧ୍ୟରେ ଅନ୍ତର ଅଛି । ସାଧାରନ ଲୋକମାନଙ୍କର ତୁଳନ କାଉ ସହିତ କରାଯାଏ, ଏବଂ ଏକ ପୂର୍ଣ୍ଣ କୃଷ୍ଣ ଚେତନାଶୀଳ ବ୍ୟକ୍ତି ଠିକ୍ ହଂସ ଏବଂ ବତକ ପରି । ତାପରେ ସେ କୁହଁନ୍ତି,
- ତଦ୍-ବାଗ-ବିର୍ସୌଗ ଜନତାଘ ବିପ୍ଳୋବ
- ଯସ୍ମୀନ ପ୍ରତି-ଶ୍ଳୋକମ ଅଭଧାଵତି ଅପି
- ନାମାନି ଅନନ୍ତସ୍ୟ ଯଶୋ ଅଙ୍କିତାନି
- ଯତ ଶ୍ରବନ୍ତି ଗାୟନ୍ତି ଗୃଣନ୍ତି ସାଧବଃ
- (SB 1.5.11)
ଏହାର ବିପରୀତରେ, ଏହା ଏକ ପ୍ରକାରର ସାହିତ୍ୟ, ବହୁତ ଭଲଭାବରେ ଲେଖା ହୋଇଛି, ପ୍ରତିକାତ୍ମକ, ଏବଂ କବିତା, ସବୁକିଛି । କିନ୍ତୁ ଭଗବାନଙ୍କର ଗୌରବର କୌଣସି ପ୍ରଶ୍ନ ନାହିଁ । ତାହା ତୁଳନା କରାଯାଏ, ସେହି ଜାଗା ସହିତ, ଯେଉଁଠାରେ କାଉମାନେ ପ୍ରସନ୍ନ ହୁଅନ୍ତି । ଅନ୍ୟ ଏକ ପକ୍ଷରେ, ଅନ୍ୟ ଏକ ପ୍ରକାରର ସାହିତ୍ୟ, ତାହା କ'ଣ? ତଦ୍-ୱଗ-ବିସର୍ଗୌ ଜନତାଧ ବିପ୍ଳବୌ ଯସ୍ମିନ ପ୍ରତି-ଶ୍ଳୋକମ ଅବଧ୍ଵାବତି ଅପି (SB 1.5.11) । ଏକ ସାହିତ୍ୟ ଲୋକମାନଙ୍କ ସମ୍ମୁଖରେ ଉପସ୍ଥାପନ କରାଯାଉଛି, ଲୋକମାନେ ପଢ଼ିବା ପାଇଁ, ଯାହା ବ୍ୟାକରଣ ଦୃଷ୍ଟି କୋଣରୁ ଠିକ୍ ନୁହେଁ, କିନ୍ତୁ କାରଣ ସେଥିରେ ଭଗବାନଙ୍କର ଗୁଣଗାନ କରାଯାଇଛି, ତାହା କ୍ରାନ୍ତି ସୃଷ୍ଟି କରିପାରିବ । ଏହା ସମ୍ପୂର୍ଣ୍ଣ ମାନବ ସମାଜକୁ ଶୁଦ୍ଧ କରିପାରିବ । ମୋର ଗୁରୁ ମାହାରାଜ, ଯେତେବେଳେ ସେ ଦ ହାରମୋନିଷ୍ଟରେ ପ୍ରକାସିତ କରିବା ପାଇଁ ଲେଖା ଚୟନ କରୁଥିଲେ, ଯଦି ସେ କେବଳ ଦେଖିଥାନ୍ତେ ଯେ, ଅନେକ ଥର ଲେଖକମାନେ ଲେଖିଛନ୍ତି "କୃଷ୍ଣ", "ଭଗବାନ ଚୈତନ୍ୟ", ସେହିପରି, ତେବେ ସେ ତୁରନ୍ତ ସହମତି ଦେଇ ଦେଉଥିଲେ: "ଠିକ୍ ଅଛି । ଏହା ଠିକ୍ ଅଛି । (ହସ) ଏହା ଠିକ୍ ଅଛି ।" ଯେ ସେ ଏତେ ଥର "କୃଷ୍ଣ" ଏବଂ "ଚୈତନ୍ୟ" ଙ୍କର ନାମ ନେଇଛି, ତେଣୁ ଏହା ଠିକ୍ ଅଛି ।
ତେବେ ସେହିପରି, ଯଦି ଆମେ ଆମର ବେକ୍ ଟୁ ଗଡହେଡ୍ ଏବଂ ଅନ୍ୟ ସାହିତ୍ୟ ଭଗ୍ନ ଭାଷାରେ ଉପସ୍ଥାପନ କରୁ, କିଛି କଥା ନାହିଁ କାରଣ ସେଥିରେ ଭଗବାନଙ୍କର ଗୁଣଗାନ କରାଯାଇଛି । ତାହା ନାରଦଙ୍କ ଦ୍ଵାରା ସୁପାରିସ୍ କରାଯାଇଛି । ତଦ୍-ୱଗ-ବିସର୍ଗୌ ଜନତାଧ ବିପ୍ଳବୌ । ଜନତା ଅଘ । ଅଘ ଅର୍ଥାତ୍ ପାପ ପୂର୍ଣ୍ଣ କାର୍ଯ୍ୟକଳାପ । ଯଦି ଜଣେ ଏହି ସାହିତ୍ୟର ଏକ ପଂକ୍ତି ପଢ଼େ, ଯଦିଓ ଏହା ଭଗ୍ନ ଭାଷାରେ ଉପସ୍ଥାପନ କରାଯାଇଛି, କିନ୍ତୁ ଯଦି ସେ କେବଳ ଶୁଣେ କୃଷ୍ଣ, ତେବେ ତାର ପାପକର୍ମ ତୁରନ୍ତ ସମାପ୍ତ ହୋଇଯାଏ । ଜନତାଘ ବିପ୍ଳବଃ । ତଦ୍-ୱଗ-ବିସର୍ଗୌ ଜନତାଧ ବିପ୍ଳବୌ ଯସ୍ମିନ ପ୍ରତି-ଶ୍ଳୋକମ ଅବଧ୍ଵାବତି ଅପି ନାମାନି ଅନନ୍ତସ୍ୟ (SB 1.5.11) । ଅନନ୍ତ ଅର୍ଥାତ୍ ଅସୀମିତ । ତାଙ୍କର ନାମ, ତାଙ୍କର ପ୍ରସିଦ୍ଧି, ତାଙ୍କର ଯଶ, ତାଙ୍କର ଗୁଣ ବର୍ଣ୍ଣନା କରାଯାଏ । ନାମାନି ଅନନ୍ତସ୍ୟ ଯଶୋ ଅଙ୍କିତାନି । ଯଦି ଯଶ ଅଛି, ଏପରିକି ତାହା ଭଗ୍ନ ଭାଷାରେ ଉପସ୍ଥାପନ କରାଯାଉଛି, ତେବେ ଶ୍ରବନ୍ତି ଗାୟନ୍ତି ଗୃଣନ୍ତି ସାଧବଃ । ଠିକ୍ ଯେପରି ମୋ ଗୁରୁ ମାହାରାଜ, ସାଧୁ, ଏକ ସାଧୁ ବ୍ୟକ୍ତି, ତୁରନ୍ତ ସହମତି: "ହଁ । ଏହା ଠିକ୍ ଅଛି ।" ଏହା ଠିକ୍ ଅଛି ।" କରଣ ସେଥିରେ ଭଗବାନଙ୍କର ଗୁଣଗାନ କରାଯାଇଛି । ଅବଶ୍ୟ, ସାଧାରଣ ଲୋକ ବୁଝିପାରିବେ ନାହିଁ । କିନ୍ତୁ ଏହା ହେଉଛି ମାନଦଣ୍ଡ, ମାନକ ବୃତାନ୍ତ, ନାରଦଙ୍କ ଦ୍ଵାରା କୁହାଯାଇ ଥିବା । ତୁମେ କିଛି ଲେଖ; ଉଦ୍ଦେଶ୍ୟ କେବଳ ଭଗବାନଙ୍କର ଗୁଣଗାନ କରିବା ହେବା ଉଚିତ୍ । ତେବେ ତୁମର ସାହିତ୍ୟ ଶୁଦ୍ଧ ହେବ, ପବିତ୍ର । ଏବଂ ଯେତେ ଭଲ ଭାବରେ, ସାହିତ୍ୟିକ କିମ୍ଵା ଆଳଙ୍କାରିକ କିମ୍ଵା କବିତା ରୂପେ, ତୁମେ କିଛି ସାହିତ୍ୟ ଲେଖ ଯାହାର ଭଗବାନ କିମ୍ଵା କୃଷ୍ଣଙ୍କ ସହିତ କୌଣସି ସମ୍ପର୍କ ନାହିଁ, ତାହା ହେଉଛି ବ୍ୟାସମ ତୀର୍ଥମ୍ । ତାହା ହେଉଛି କାଉମାନଙ୍କର ବିଳାସର ସ୍ଥାନ ।
ଏହା ହେଉଛି ନାରଦଙ୍କର ବୃତାନ୍ତ । ଆମେ ଏହି କଥା ଉପରେ ଧ୍ୟାନ ଦେବା ଉଚିତ୍ । ବୈଷ୍ଣବମାନଙ୍କ ପାଇଁ ଗୋଟିଏ ଯୋଗ୍ୟତା ଅଛି: କାବ୍ୟାତ୍ମକ । ତୁମେ ହେବା ଉଚିତ୍...ସମସ୍ତେ କବି ହେବା ଉଚିତ୍ । ତେବେ... କିନ୍ତୁ ସେହି କବିତା, କବିତାର ଭାଷା, କେବଳ ଭଗବାନଙ୍କର ଗୁଣଗାନ କରିବା ପାଇଁ ହେବା ଉଚିତ୍ ।