OR/Prabhupada 1048 - ତୁମେ କଦାପି ଖୁସି ହେବ ନାହିଁ - ଉପଯୁକ୍ତ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ - ଯଦି ତୁମେ ପରମପୁରୁଷଙ୍କ ପାଖକୁ ନ ଯାଅ
750712 - Lecture SB 06.01.26-27 - Philadelphia
ତୁମେ କଦାପି ଖୁସି ହେବ ନାହିଁ - ଉପଯୁକ୍ତ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ - ଯଦି ତୁମେ ପରମପୁରୁଷଙ୍କ ପାଖକୁ ନ ଯାଅ | ଆମେ ଜୀବନର ଏହି ବଦ୍ଧ ଅବସ୍ଥାରେ ଅଛୁ କାରଣ ଆମେ ଆମର ମୂଳ ବ୍ୟକ୍ତି, କୃଷ୍ଣଙ୍କଠାରୁ ଅଲଗା ଅଟୁ | କାରଣ ଆମେ କୃଷ୍ଣଙ୍କର ଅଂଶବିଶେଷ | ଆମେ ଏହାକୁ ଭୁଲି ଯାଇଛୁ | ଆମେ ଭାବୁଛୁ ଯେ ଆମେ ଆମେରିକା କିମ୍ବା ଭାରତର ଅଂଶ| ଏହାକୁ ଭ୍ରମ ବୋଲି କୁହାଯାଏ | ସେମାନେ ଆଗ୍ରହୀ... ତାଙ୍କ ଦେଶ ପାଇଁ କେହି ଆଗ୍ରହୀ; କେହି କେହି ତାଙ୍କ ସମାଜ କିମ୍ବା ପରିବାର ପ୍ରତି ଆଗ୍ରହୀ | ସେଠାରେ, ଆମେ ଅନେକ ଜିନିଷ, କର୍ତ୍ତବ୍ୟ ସୃଷ୍ଟି କରିଛୁ | ତେଣୁ ଶାସ୍ତ୍ର କୁହେ ଯେ "ଏହି ମୂର୍ଖମାନେ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ ତାଙ୍କର ପ୍ରକୃତ ସ୍ୱାର୍ଥ କ’ଣ?" ନ ତେ ବିଦୁଃ ସ୍ଵାର୍ଥ-ଗତିଂ ହି ବିଷ୍ଣୁଂ ଦୁରାସୟା (SB 7.5.31) | ସେ ଏପରି କିଛି ଆଶା କରୁଛନ୍ତି ଯାହା କେବେ ପୂରଣ ହେବ ନାହିଁ | ତେଣୁ ସେ ଅତ୍ୟନ୍ତ ନିନ୍ଦନୀୟ | ଆମେ ଖୁସି ହେବା ପାଇଁ ଏହି ଭୌତିକ ଜଗତ ମଧ୍ୟରେ ଜିନିଷଗୁଡ଼ିକୁ ସଜାଡିବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛୁ, କିନ୍ତୁ ମୂର୍ଖମାନେ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ ଯେ ସେ ଯେତେ ଦିନ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଏହି ଭୌତିକ ଜଗତରେ ରହିବେ, ସୁଖର ପ୍ରଶ୍ନ ନାହିଁ | ତାହା ହେଉଛି ଧୂର୍ତ୍ତତା |
କୃଷ୍ଣ କହିଛନ୍ତି ଯେ ଏହି ସ୍ଥାନଟି ହେଉଛି ଦୁଃଖାଲୟମଶାଶ୍ୱତମ୍ (BG 8.15) | ଏହି ଭୌତିକ ଜଗତ, ଯେଉଁଠାରେ ଆମେ ବର୍ତ୍ତମାନ ବାସ କରୁଛୁ, ଗୋଟିଏ ପରେ ଗୋଟିଏ ଶରୀରର ବିଭିନ୍ନ ପରିବର୍ତ୍ତନ ପରେ, ଏହା ହେଉଛି ଦୁଃଖାଲୟମ୍ | ମୋତେ କାହିଁକି ମୋ ଶରୀର ବଦଳାଇବାକୁ ପଡୁଛି? କାହିଁକି ନୁହେଁ... ମୁଁ ସ୍ଥାୟୀ ନୁହେଁ | ନ ହନ୍ୟତେ ହନ୍ୟମାନେ ଶରୀରେ ॥ (BG 2.20) | ତେଣୁ ଆମକୁ ଶିଖିବାକୁ ପଡ଼ିବ, ଆମକୁ ଶିକ୍ଷିତ ହେବାକୁ ପଡ଼ିବ, ସଂପୂର୍ଣ୍ଣରୁ ଜ୍ଞାନ ଗ୍ରହଣ କରିବାକୁ ପଡ଼ିବ | ଏବଂ ବ୍ୟକ୍ତିଗତ ଭାବରେ କୃଷ୍ଣ, ପରମପୁରୁଷ, ଆପଣଙ୍କୁ ଜ୍ଞାନ ଦେଉଛନ୍ତି | ଏବଂ ଯଦି ଆମେ ଏତେ ଦୁର୍ଭାଗ୍ୟଜନକ ଯେ ଆମେ ସଂପୂର୍ଣ୍ଣ ଜ୍ଞାନ ଗ୍ରହଣ କରୁନାହୁଁ - ଆମେ ମନଗଢ଼ଣ, ଆମେ ଅନୁମାନ କରୁ, ଆମେ ଆମର ନିଜର ଧାରଣା ସୃଷ୍ଟି କରୁ - ତେବେ ଏହା ବୁଝିବାକୁ ହେବ ଯେ ଦୁରାଶ୍ରୟା | ଆମେ ଭାବୁଛୁ, "ମୁଁ ଏହି ଉପାୟରେ ଖୁସି ହେବି। ମୁଁ ଏଥିରେ ଖୁସି ହେବି ..." କିଛି ନୁହେଁ | ତୁମେ କଦାପି ଖୁସି ହେବ ନାହିଁ - ଏହା ଏକ ଉପଯୁକ୍ତ ନିର୍ଦ୍ଦେଶ- ଯେପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ତୁମେ ଘରକୁ ନ ଫେର, ଭଗବାନଙ୍କ ପାଖକୁ | ପାଗଳ ବାଳକ ପରି ଯେ ନିଜ ପିତାଙ୍କୁ ପରିତ୍ୟାଗ କରିଛନ୍ତି। ତାଙ୍କ ପିତା ଧନୀ ବ୍ୟକ୍ତି, ସବୁକିଛି ସେଠାରେ ଅଛି, କିନ୍ତୁ ସେ ହିପି ହୋଇଯାଇଛନ୍ତି | ସେହିଭଳି, ଆମେ ମଧ୍ୟ ସେହିଭଳି | ଆମର ପିତା କୃଷ୍ଣ | ଆମେ ସେଠାରେ ଅତି ଆରାମରେ, କୌଣସି ଅସୁବିଧା ବିନା, ଟଙ୍କା ରୋଜଗାର ପାଇଁ ଚେଷ୍ଟା ନକରି, କିନ୍ତୁ ଆମେ ସ୍ଥିର କରିଛୁ ଯେ ଆମେ ଏହି ଭୌତିକ ଜଗତରେ ବାସ କରିବା | ଏହାକୁ ଗଧ କୁହାଯାଏ | ଏହା ହେଉଛି ... ତେଣୁ ମୂଢ଼ |
ଆମର ସ୍ୱାର୍ଥ କ’ଣ ଆମେ ଜାଣୁ ନାହିଁ | ଏବଂ ଆମେ ଆଶା ବିରୁଦ୍ଧରେ ଆଶା କରୁଛୁ, "ମୁଁ ଏହି ଉପାୟରେ ଖୁସି ହେବି। ମୁଁ ଏହି ଉପାୟରେ ଖୁସି ହେବି।" ତେଣୁ ଏହି ଶବ୍ଦଟି ବ୍ୟବହୃତ ହୁଏ, ମୂଢ଼ | ସେମାନେ ଜାଣନ୍ତି ନାହିଁ ପ୍ରକୃତରେ ତାଙ୍କର ସୁଖ କ’ଣ, ଏବଂ ସେ ଗୋଟିଏ ଅଧ୍ୟାୟ, ଅନ୍ୟଟି, ଆଉଗୋଟିଏ ଅଧ୍ୟାୟ, ଅନ୍ୟଗୋଟିଏ ଚେଷ୍ଟା କରୁଛନ୍ତି, "ବର୍ତ୍ତମାନ ମୁଁ ଖୁସି ହେବି |" ଗଧ ଗଧ... ବେଳେବେଳେ ଧୋବା ତା ପିଠିରେ ବସି ଏକ ବିଡ଼ା ଘାସ ନେଇଥାଏ, ଏବଂ ଗଧ ଆଗରେ ରଖ, ଏବଂ ଗଧ ଘାସ ନେବାକୁ ଚାହେଁ | କିନ୍ତୁ ସେ ଆଗକୁ ବଢିବା ସହିତ ଘାସ ମଧ୍ୟ ଆଗକୁ ବଢ଼ୁଛି। (ହସି) ଏବଂ ସେ ଭାବେ, "ଗୋଟିଏ ପାଦ ଆଗକୁ, ମୁଁ ଘାସ ପାଇଯିବି |" କିନ୍ତୁ ସେ ଗଧ ହୋଇଥିବାରୁ ସେ ଜାଣେ ନାହିଁ, "ଘାସ ଏପରି ଭାବରେ ଅବସ୍ଥିତ ଯେ ମୁଁ ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ବର୍ଷ ପର୍ଯ୍ୟନ୍ତ ଯାଇପାରେ, ତଥାପି, ମୁଁ ଖୁସି ପାଇବି ନାହିଁ ..." ଏହା ଗଧ ଅଟେ | ତା ମନକୁ ଆସେ ନାହିଁ ଯେ "ଲକ୍ଷ ଲକ୍ଷ ଏବଂ କୋଟି କୋଟି ବର୍ଷ ଧରି ମୁଁ ଏହି ଭୌତିକ ଜଗତରେ ଖୁସି ହେବାକୁ ଚେଷ୍ଟା କରିପାରେ । ମୁଁ କଦାପି ଖୁସି ହେବି ନାହିଁ।"
ତେଣୁ ତୁମେ ଗୁରୁଙ୍କଠାରୁ ଜ୍ଞାନ ନେବାକୁ ପଡିବ ଯିଏ ଏ ଜିନିଷ ଜାଣେ | ତେଣୁ ଗୁରୁଙ୍କୁ ପୂଜା କରାଯାଏ: ଅ
- ଜ୍ଞାନ-ତିମିରାନ୍ଧସ୍ୟ
- ଜ୍ଞାନାଞ୍ଜନ-ସଲାକୟା
- ଚକ୍ଷ୍ୟୁର ଉନ୍ମୀଳିତଂ ୟେନ
- ତସମୈ ଶ୍ରୀ-ଗୁରବେ ନମଃ