PL/Prabhupada 0980 - Nie możemy być szczęśliwi dzięki materialnemu powodzeniu, to fakt



720905 - Lecture SB 01.02.06 - New Vrindaban, USA

Pradyumna: Tłumaczenie: "Najwyższe zajęcie lub dharma dla całej ludzkości to proces, dzięki któremu można osiągnąć miłosną służbę oddania dla Pana. Taka służba oddania musi być niczym niemotywowana i nieprzerwana, aby całkowicie zadowolić jaźń."

Prabhupāda:

sa vai puṁsāṁ paro dharmo
yato bhaktir adhokṣaje
ahaituky apratihatā
yayātmā suprasīdati
(SB 1.2.6)

Każdy szuka satysfakcji, atyantikṣu. Każdy walczy o egzystencję, aby być szczęśliwym. Ludzie w świecie materialnym sądzą, że dzięki posiadaniu materialnego bogactwa mogą być zadowoleni, ale tak nie jest. Na przykład w waszym kraju, posiadacie wystarczające bogactwo, większe od innych krajów, lecz nie jesteście zadowoleni. Mimo wszelkich prób w materialnej przyjemności, dobrego jedzenia... Wygodnego mieszkania, auta, dróg i wolności seksualnej, jak i możliwości do obrony- wszystko jest tu kompletne- to nadal ludzie nie są zadowoleni, są pogubieni, a młodsza generacja zamienia się w hipisów, protestuje i jest niezadowolona, ponieważ nie jest szczęśliwa. Kilka razy cytowałem przykład z Los Angeles, gdzie podczas porannego spaceru w Beverly Hills wielu hipisów wychodziło z bardzo szanowanych domów. Ojciec miał też dobre auto, ale ubierali się jak hipisi. Ludzie protestują przeciwko tak zwanym materialnym udogodnieniom, nie lubią ich. W rzeczywistości nie możemy być szczęśliwi dzięki materialnemu bogactwu, to jest fakt. Mówi o tym też Śrīmad-Bhāgavatam. Prahlāda Mahārāja mówi do swego ateistycznego ojca... Jego ojcem był Hiraṇyakaśipu.

Hiraṇya znaczy złoto, a kaśipu to miękkie łoże, poduszki. To jest materialna cywilizacja. Chce miękkiego łoża, kompana do niego oraz pieniędzy na kocie. Jest to inne znaczenie Hiraṇyakaśipu. On też nie był szczęśliwy. Hiraṇyakaśipu nie był szczęśliwy, a przynajmniej z tego powodu, że jego syn Prahlada został wielbicielem Pana, nie lubił tego. Hiraṇyakaśipu zapytał syna: "Jak się czujesz? Jesteś małym dzieckiem, jak możesz czuć się tak wygodnie mimo moich gróźb? Co jest twoim skarbem?" Prahlad odparł: "Mój drogi ojcze, na te viduḥ svārtha-gatiṁ hi viṣṇum (SB 7.5.31). Niemądre osoby nie wiedzą, że ich ostatecznym celem szczęścia jest Viṣṇu, Najwyższy Pan." Durāśayā ye bahir-artha-māninaḥ (SB 7.5.31). Durāśayā, dur, wbrew nadziei, ludzie mają nadzieję na coś, co nigdy nie nastąpi. Czym to jest? Durāśayā ye bahir-artha-māninaḥ.