ES/SB 10.12.15


Su Divina Gracia A. C. Bhaktivedanta Swami Prabhupada


TEXTO 15

ete yadā mat-suhṛdos tilāpaḥ
kṛtās tadā naṣṭa-samā vrajaukasaḥ
prāṇe gate varṣmasu kā nu cintā
prajāsavaḥ prāṇa-bhṛto hi ye te


PALABRA POR PALABRA

ete—este Kṛṣṇa y Sus compañeros, los pastorcillos de vacas; yadā—cuando; matsuhṛdoḥ—de mis hermanos; tila-āpaḥ kṛtāḥ—sean el último ritual, la última ofrenda ceremonial de sésamo y agua; tadā—en ese momento; naṣṭa-samāḥ—sin vida; vrajaokasaḥ—todos los habitantes de Vrajabhūmi, Vṛndāvana; prāṇe—cuando la fuerza vital; gate—se haya arrojado del cuerpo; varṣmasu—en lo que al cuerpo se refiere; —qué; nu—en verdad; cintā—consideración; prajā-asavaḥ—aquellos cuyo amor por sus hijos es tanto como el amor por su propia vida; prāṇa-bhṛtaḥ—esos seres vivos; hi—en verdad; ye te—todos los habitantes de Vrajabhūmi.


TRADUCCIÓN

Aghāsura pensó: Kṛṣṇa y Sus amiguitos son la vida misma de los habitantes de Vrajabhūmi. Si de alguna forma puedo hacer de ellos la última ofrenda de sésamo y agua por las almas de mis difuntos hermanos, los habitantes de Vrajabhūmi morirán inmediatamente. Si no hay vida, no hace falta el cuerpo; por consiguiente, lo natural es que, tan pronto como sus hijos estén muertos, los habitantes de Vraja caigan muertos también.