MRD/Prabhupada 1060 - जब सम्म काने विनम्र भावे भगवद्गीता पढिस्के माहेक्लिङ
660219-20 - Lecture BG Introduction - New York
सर्वमेतदृतं मन्ये (भ गी १०।१४) । “हि टेध्याङ नाकोइ जे टेचनी होस् ङै सत्य मन्दिलाङ । भगवान्कुङ व्यक्तित्वके बुझदिस्के एकदम दुःख ले । कर्हङच देउताकोइ घलिङ बुझदिस्के माहेक्मलेको ।” भर्मिकुइ टेनाङ कर्हङच व्यक्तित्व लेचकोइ घलिङ बुझदिस्के माहेक्मलेको टेध्याङ होस्कुङ परमभक्त मान्छाच काट सामान्य भर्मिय होस्कोके कुटरि चिन्धिके हेक्ले ?
होस्इटेम जम्मै टेनाङ पहिला भगवद्गीता वौ उपदेशके भक्तिभाव कठा लाके परिस्ले । कान भगवान् श्री कृष्ण कठा काटै सम्मान लिङ टेम सेन्च सोच्दिके माछान्ने । भगवान श्री कृष्णकोके सामान्य भर्मी अथवा काट कर्हङच भर्मी सरह सोच्दिके माछान्ने । भगवान् श्री कृष्ण साक्षात भर्मी आलेको । भगवद्गीता वौ कथन अनुुसार सार हटै भगवद्गीता वौ मर्म बुझदिस्च अर्जुनकुङ भनाइ अनुसार घलिङ श्री कृष्ण साक्षात भगवान् आलेको टेच सिद्धान्तके काने स्वीकार जाट्के परिस्ले । इस कुर्इङ मात्र काने विनम्र भावे भगवद्गीता पढिस्के माहेक्लिङ टब सम्म काने होलाङो मर्म घलिङ बुझ्दिस्के माहेक्लिङ, हिटेम टेध्याङ होस् काट कर्हच रहस्य आले ।
होट आल्ध्याङ इस भगवद्गीता टेच हि आले ट ? कान भर्मीकोके भौतिक संसाराङो ज्ञान मालेच ठाउँइङ उद्धार जाट्च साधन इस भगवद्गीता आले । इस संसाराङ प्रत्येक भर्मी धेरै किसिमाङो दुःख आपटियाङ परिस्मले । अर्जुन घलिङ कुरुक्षेत्रवो युद्धवाङ काट किसिमो आपत्तियो सामना जाट्मलेकाङ, होसै बेलाङ अर्जुन कृष्णकुङ शरणनाङ परिस्काङ । हटेर इस भगवद्गीतावौ प्रवचन ङाक्लाङ । अर्जुन मात्र माले कान्को धिन्च धेरै भर्मीको इस् भौतिक जगताङ दुःख समस्यई पीडित लेमनिङ । कानुङ अस्तित्व अनस्तित्व वाङ परिवेश छान्मले । तर कान अनस्तित्व अथवा मृत्यु कठा सेन्दर भयभीत छान्के माछान्ने । कानुङ अस्तित्व सनातन ले तर काट नीस कुरई काट नीस कुरई कान असताङ आन्मनिङ, जसो अस्तित्व माले होस्के असत् टेछिस्ले ।
धेरै भर्मीकोइ कष्ट भोदिमले तर होस् भध्ये थोरै भर्मीकोइ मात्र “ङा इर्हिन्च विषम परिस्थितियाङ हिके राहाके परिस्च आउले होला” ? टेच जिज्ञासा जाट्ले । ....जबसम्म भर्मीयाङ मेनो कष्टप्रति जिज्ञासा माजाटले हटै जबसम्म होक्के कष्ट भाग्दिच टेनाङ कष्ट कठा मुक्त छान्के उपाए मापाले तबसम्म होस्के पुर्ण भर्मीयो रुपाङ सोच्दिके माछान्ने । जुन दिन्निङ होरा मिगिनाङ इर्हिन्च किसिमाङो जिज्ञासा राहाले होसइ दिन्निङ होरा भर्मियाङ सहि मानवता सुरु छान्ने । ब्रह्म–सुत्रवाङ इर्हिन्च जिज्ञासा टेमले । कान भर्मीकोई जाट्य काम तबसम्म असफल माम्नदिके परिस्ले जबसम्म काने बह्मकुङ स्व्भावो विषयाङ जिज्ञासा मालालिङ । जसो मिगिनाङ “ङा कुस आले ? ङा इर्हिन्च कष्ट हिके सिप्याक कुलाङ आन्नाङ होला ?” इर्हिन्च प्रश्न कान भर्मीकुङ मिगिनाङ केस्के थाला टेध्याङ, होसै भर्मीय भगवद्गीता वार्ले, हटै होस सेहेच विद्यार्थी छान्ने । निष्ठावान विद्यार्थीयाङ भगवान्कुङ प्रति दृढ आदरो भाव घलिङ लेके परिस्ले । अर्जुन इर्हिन्च काट विद्यार्थी आले ।